ชีวิต ลำเข็ญ แต่ใจมันยังไม่ยอมก็เลยโดนซัด กระเด็น เลือดกระเซ็นประเด็น
ก็คือ
ถ้าหากว่ายอมแพ้ ในตอนนี้ ก็คงมี คนเสียใจ
หน้าที่การงานการเรียน ความรับผิดชอบอันใหญ่หลวง ภาระการเงินปัญหาคาใจให้เจ็บอยู่ในทรวง
แต่ยังต้องสู้ ก็ยังต้องสู้ หากสู้ไม่ไหวก็แค่ go back home!!
* กลับบ้านกันเถอะ มันถึงเวลา หอบใจที่แสนเหนื่อยล้า กลับไปหาคนที่รักจริง
กลับบ้านกันเถอะ ให้ที่บ้านเยียวยา เจอคนรังแกมา ต้องกลับไปเช็ดน้ำตา
จากคำพูดไม่ดีของคนอื่น ที่ทำให้เจ็บปวดและกล้ำกลืน ต้องฝืนทน อีกแล้ว กลับบ้านกันเถอะนะ
นอนก่ายหน้าผากมองดูเพดาน น้ำตาก็พาลจะไหล ต่อให้แข็งให้แกร่งแค่ไหน บางครั้งก็ทนไม่ไหว
จากบ้านมาไกลเพื่อตามฝัน หอบเสื้อผ้าใส่เป้เก่า ๆ ไว้บนบ่า
และหอบปากท้องของคนที่บ้านไว้กลางหลัง
เดินทางออกมาไกลไร้ซึ่งญาติมิตร เป็นคนจนมาสู้ชีวิตในเมืองที่กว้างใหญ่
สุดท้ายที่หวังไว้ไม่เป็นอย่างใจคิด แค่อยู่ให้รอดในแต่ละวันก็แทบจะสิ้นชีวิต
ไฟในเมืองสว่างทั้งคืน แต่ใจกลับมืดมน ได้ต่ำกว่าค่าแรงคือค่าความเป็นคน
เขาหยามเหยียดเดียดฉันทั้งเย้ยหยัน ต้องกัดฟันทนเอาส่งเงินเลี้ยงปากท้อง คนของเรา
บางวันกินข้าวคลุกน้ำปลา บางวันกินข้าวคลุกน้ำตา
บางวันอยากตายจนเข้าห้องน้ำจะกินน้ำยา
แต่แสงสว่างที่รั้งไว้ คือแสงโทรศัพท์ของคนที่บ้านทักมา
( เป็นไงบ้างลูก กินข้าวยัง ถ้าเหนื่อยก็กลับมาบ้านเรานะ แม่คิดถึง )
ผมก็คิดถึงเดี๋ยวอีกไม่นานจะกลับไป
( * )