ตอนใจจะรัก ไม่เคยจะคิดเรื่องใด ใครเตือนใครพูดยังไง ก็ไม่แคร์ ก็ไม่สน
เหมือนโดนมนต์ขลัง เหมือนหลงอยู่ในภวังค์ คนเดียวที่ฉันนั้นฟัง ก็มีแต่เธอแค่เท่านั้น
ดุจดั่งฝุ่นผง ลอยคลุงจนดูน่ากลัว หลงไหลหน้ามืดตามัวจนมองอะไรแทบไม่เห็น
กว่าจะเจอเธอ รู้ไหมว่าอยากลำเค็ญ แต่ทำไมยังไม่ได้เป็น คนที่เธอนั้นใฝ่ฝัน
รู้ตัวตอนสาย ว่ารักที่ได้ของปลอม ฉันได้แค่รักจำลองที่เธอเอาไว้ใช้หลอกฝัน
เข้าใจว่าฉัน นั้นรักเธอมากเกินไป แค่คิดว่าให้อะไรก็จะได้คืนมาอย่างนั้น
อ่อนใจเหลือเกิน เหนื่อยกับทางที่เลือกเดิน ทำไมฉันต้องเผชิญมันคนเดียว
ทั้งที่ใจเลือกเธอ ก็นึกว่าเธอจะเลือกกัน แต่เป็นฉันที่จริงใจแค่คนเดียว
* ผิดเอง หลงตัวเองมากไป คิดว่าโลกทั้งใบที่เธอให้เป็นของจริง
ผิดเอง แต่มันก็หน้าน้อยใจ ทุกสิ่งที่ฉันให้ไป เธอโยนมันทิ้ง
แต่ก็ไม่เป็นไรนะ เดี๋ยวฉันกลับออกไปล่ะ เอาทุกอย่างคืนไปซ่ะ เพราะมันปลอม
ฉันจะจำเอาไว้นะ แม้จะเจ็บจนมันล้า แต่ก็เคยมีความสุขกับ รักจำลอง ของเธอ
จากกันตอนนี้ ฉันเองก็ยากทำใจ แต่เธอจะให้ทำไง ในเมื่อเธอไม่ได้รัก
ให้อยู่กับฝัน อย่างนั้นหรือที่ต้องการ เห็นฉันทุกข์ทรมานคงทำให้เธอนั้นสุขสัน
จบกันซักที ฉันเบื่อกับการเป็นของฟรี ที่เคยมองเธอว่าของดี โคตรผิดหวัง
สนุกไหมbaby กับความจริงใจที่ฉันมี น่าจัดให้เธอซักสองที ค่อยจากกัน
( * )