เช้าวันอาทิตย์ฉันนั่งลงที่ตรงหน้าต่าง มองฝนที่กำลังสาดลงมาที่ริมระเบียง
ฉันเห็นเจ้านกโบกบิน ลมพัดเจ้านกโซเซ โอละเห่ เจ้าใยไม่หยุดพัก
ใจก็สงสัยว่าเจ้านกทำไมยังโบกบิน ใยไม่สนใจลมและฝนที่โหมกระหน่ำ
นั่งมองมันจนเข้าใจ ว่ามันนั้นคิดเช่นไร โอ้เจ้านกเจ้าคงคิดถึงใคร
* คงเหมือนใจของฉันที่มันคิดถึงเธอ อยากบินออกไปขอเพียงแค่ได้เจอ
ฝ่าลมฝนจะแรงแค่ไหน ไม่อาจต้านทานความรักจากใจ มันคิดถึงจนทนไม่ไหว
ใจอยากจะบินไปหาเธอ
ฉันจะเฝ้าคอยจนถึงวัน วันที่เธอกลับมา ร้อยคำสัญญาที่ให้ไว้ ยังไม่เคยเปลี่ยน
พายุลมฝนเท่าไหร่ ใจฉันจะยังคงเดิม อยู่เสมอ ดังเจ้านกน้อยโบยบิน
( * )