นี่คือชีวิต ของหญิงวัยชราคนหนึ่ง ที่ดิ่งกับความคิด พรรณนาเล่าซ้ำแต่วันที่งามสะพรั่ง
บาปอะไรนัก วันนี้เหลือตัวคนเดียว ไม่มีคู่รัก มีแค่เพียงเหล้าขาวกับบ้านเสาเบี้ยวๆ
* วันแล้ว วันเล่า...ผ่านไป วันแล้ว วันเล่า...ผ่านไป
ในวันที่ยังฟิต วัยสาวเธองามที่หนึ่ง ใครก็อยากชิด ชายทุกคนใฝ่หาเดินเข้ามาให้เลือก
เริ่มมีคนรัก แล้วพบคนที่ดีกว่า อีกไม่นานนัก คนที่ดีกว่า เขาก็ดีไม่เท่าคนมาใหม่
** โอ้...ความงามแถมมากับคำสาป ให้เธอสนสาละวนแค่ภาพ
โธ่...ทรามวัยหลงใช้เป็นคมดาบ จึงไม่รู้อะไรที่พอดี จึงไม่มีอะไรที่ดีพอ
( * )