อยู่ในห้องเดิมเดิม อยู่ในห้องเดิมเดิม อยู่ในห้องเดิมเดิม อยู่ในห้องเดิมเดิม
เธอหลงลืมเวลา เธอไม่รู้ว่าผ่านไปนาน ซักเท่าไร ซักเท่าไร
เธอรับรู้เข้าใจ ไม่ว่าฟื้นขึ้นตอนไหน นาฬิกาอยู่ที่ตีหนึ่ง
มันคล้ายมีบางสิ่ง กักเธอไว้และปล่อยเธอทิ้ง เพียงลำพัง เพียงลำพัง
มันเหมือนมีคำสั่ง ให้เธอฟื้นขึ้นกี่ครั้ง ก็ยังคงพบว่าอยู่ใน
* ห้องเดิมเดิม ยืนบนเก้าอี้ตัวเก่า ยังพบว่ายัง ผูกเชือกอยู่ซ้ำซ้ำ
ย้ำอารมณ์เทาเทา หม่นหม่น (วนอยู่ในห้องเดิมเดิม)
อยู่ในห้องเดิมเดิม อยู่ในห้องเดิมเดิม
ต้องย้อนไปคืนหนึ่ง เธอผู้รู้สึกเบื่อระอา โลกพังพัง โลกพังพัง
เธอมองเตียงตู้ตั่ง ตีหนึ่งทุกสิ่งสิ้นหวัง เธอพยามที่จะไปให้พ้น
จึงยืนบนเก้าอี้ ผูกคอด้วยเชือกเส้นนี้ ถึงพัดลม ถึงพัดลม
แล้วทิ้งตัวร่วงหล่น แต่พอฟื้นมาอีกหน กลับยังคงพบว่าอยู่ใน
** วนอยู่ในห้องเดิม อยู่ในห้องเดิมเดิม อยู่ในห้องเดิมเดิม
กับอารมณ์เทาเทา หม่นหม่น
เธอหลงลืม... เธอรับรู้เข้าใจ แค่เพียงฟื้นขึ้นตอนไหน นาฬิกาหยุดที่ตี...หนึ่ง