น้ำมูลไหลหลั่ง
สองฟากฝั่งอุบลวาริน
แว่วเสียงแคนเสียงพิณ
ซึ้งใจอ้ายบ่ลืมหลง
เข้าพรรษาปีกลาย
ยังได้เคียงคู่อนงค์
แห่เทียนเป็นขบวนร้องส่ง
สองเรายังคงรักกันชี่นบาน
แต่ในงาน ปีนี้ ไม่มีน้องเจ้า
พี่ยังมาคอยเหมือนเก่า
แม้แต่เงาน้องก็ไม่มี
นี่หรือใจคน สาวอุบลที่ว่าใจดี
จากกันก็เพียงหนึ่งปี
แต่มาบัดนี้น้องลืมสัญญา
มองดูฟ้า ดูฟ้าเห็นแต่เมฆาบัง
อ้ายแทบกลั้นบ่อยู่
ซู้เอยซู้ต่างบ้าน ซ่างมาต้มหลอกกัน
วันที่อ้ายตั้งต่อมาโดน
บัดว่าวนมาถึง ซ่างบ่มาหนอเจ้า
เสียงแคนเป่า เขาแห่เทียนเข้าพรรษา
แว่วดังมา เหมือนเสียงสั่ง
จากสาวอุบล
เหมือนบอกว่าเขาลืมเราแล้ว
ลืมแล้วสัญญารักคนจน
ปีนี้ตัวพี่หมองหม่น
สาวเมืองอุบลน้องไม่กลับมา
ตาเหม่อมอง น้ำมูลไหลหลั่ง
ไหลไปหวั่งหวั่ง ไม่กลับหลังคืนมา
น้องก็คงเหมือนกัน ใจเจ้านั้น ดั่งสายธารา
รักเราวันเข้าพรรษา
เดี๋ยวนี้มาเป็นอดีตแล้วเอย
ใจคนเอย คนเอยผู้สาวเมืองบัวบาน
บ้านที่น้องจั่งซื่อ
เจ้าคือบ่คึดพ้อ ความเว้าต่อกัน
จากมื้อนั้น มื้อนั้น
มื้อนั้นจนมาฮอดมื้อนี้
พี่บ่เปลี่ยนแปลไป
บัดว่าใจของนาง ซ่างมาโอ้ยลืมอ้าย
