หวังสิฝากผีฝากไข้
ยามเจ้าได้ใหญ่โตขึ้นมา
แม่โตนั้นหนา แฮงเฒ่าไปหน้า
เหลือเวลาอยู่นำบ่ดน
ทนอุ้มท้องรักของเจ้า
จนเติบได้ใหญ่มาเป็นคน
กันแข่วอด สู้แดดสู้ฝน
สู้ความจนให้เจ้าสบาย
เป็นหยังได้ ยินแต่แนวเมื่อยใจ
ว่าลูกซายโตมันบ่ดี สุมหัวเมา
ไล่ฆ่าไล่ตี มีเรื่องไปทั่วบ่เว้น
บ่คิดว่า ลูกซายสิเป็น
จั่งได้มาเห็นคือคำเขาว่า
เข่าทรุดลงต่อหน้า เห็นเจ้ามั่วยา
ปานฟ้าผ่าลงใจแม่
เป็นไปได้จั่งใด๋ ลูกซายหล่าของแม่
เหลือใจคักแท้ หัวใจแม่แตกสลาย
น้ำตาแม่ไหล
ยามเขาด่าให้ลูกซายบักซั่ว
เจ้าหลงเมามัว มั่วสุมให้เขาได้ติ
เก่งคักเรื่องฆ่าเรื่องตี
บ่เคยสิมีแนวให้แม่ภูมิใจ
สิถ่าจนฮอดมื้อที่แม่มึงตาย
พุ้นบ่จั่งสิได้ ย่อย่องลูกซายเจ้าของ
ลูกซายหล่า ในสายตาเขาแนมบ่ดี
ลึก ๆ แม่นี้ ยังพร้อมสิให้อภัย
กลับโตซะหล่าเริ่มใหม่
ไทบ้านส่าอย่าได้สนใจ
สิ่งที่พลาดกะปล่อยมันไป
กลับมาเป็นลูกซายหล่าของอีแม่
เป็นไปได้จั่งใด๋ ลูกซายหล่าของแม่
เหลือใจคักแท้ หัวใจแม่แตกสลาย
น้ำตาแม่ไหล
ยามเขาด่าให้ลูกซายบักซั่ว
เจ้าหลงเมามัว มั่วสุมให้เขาได้ติ
เก่งคักเรื่องฆ่าเรื่องตี
บ่เคยสิมีแนวให้แม่ภูมิใจ
สิถ่าจนฮอดมื้อที่แม่มึงตาย
พุ้นบ่จั่งสิได้ ย่อย่องลูกซายเจ้าของ
ลูกซายหล่า ในสายตาเขาแนมบ่ดี
ลึก ๆ แม่นี้ ยังพร้อมสิให้อภัย
กลับโตซะหล่าเริ่มใหม่
ไทบ้านส่าอย่าได้สนใจ
สิ่งที่พลาดกะปล่อยมันไป
กลับมาเป็นลูกซายหล่าของอีแม่
