เนื้อเพลง ผู้เฒ่า พงษ์สิทธิ์ คำภีร์
ลืมตามาชำเลืองดูโลก
เกิดมาเป็นทารกสามัญชนธรรมดา
หากินกันจนหนังหน้าเหี่ยว
กว่าจะได้ขบเขี้ยว ก็ย่างวัยชรา
ฟันฟางจวนจะหักหมดปาก
ตามัวจนจะมองไม่เห็น
ริ้วรอยของความลำเค็ญ
ดูที่เส้นเอ็นปูดโปน
คำนึงถึงคนเฒ่าคนแก่
เมื่อครั้งเป็นพ่อแม่ยังเลี้ยงดูลูกน้อย
อดออมวันละนิดละหน่อย
เก็บสิบเป็นร้อยส่งลูกน้อยเล่าเรียน
หวังเพียงเพื่อลูกๆ เติบโต
ได้เป็นผู้มีการศึกษา
หนทางในภายภาคหน้า
เป็นเจ้าคนนายคน
ผู้เฒ่าเอ๋ย
ถึงเนื้อหนังหย่อนยาน
ถ้าสมบัติมโหฬาร
ลูกหลานมาเอาใจ
นะผู้เฒ่าเอย
ถึงเนื้อหนังเหี่ยวย่น
ถ้าสมบัติมากล้น
ยังพอมีคนเอาใจ
ผู้เฒ่าเอ๋ย
ถึงเนื้อหนังหย่อนยาน
ถ้าสมบัติมโหฬาร
ลูกหลานมาเอาใจ
นะผู้เฒ่าเอย
ถึงเนื้อหนังเหี่ยวย่น
ถ้าสมบัติมากล้น
ยังพอมีคนเอาใจ
ใครเลยเคยคิดถึงผู้เฒ่า
ที่เส้นผมหงอกขาวและดวงใจอาดูร
ค้ำจุนจนลูกหลานเติบใหญ่
ต่างตอบแทนน้ำใจเพียงรดน้ำดำหัว
สังคมทวีความดิ้นรน
สอนคนให้คิดเห็นแก่ตัว
คนเฒ่าที่ฟันหักตามัว
กลัวไม่มีคนไปเผา
