ฉันเป็นคนโชคร้าย
ที่เดียวดายและสิ้นหวัง
ที่มีก็แค่น้ำตา
ที่เคียงข้างฉันให้พ้นข้ามคืน
ไม่มีเหลือไร้เรี่ยวแรงจะลุกยืน
บาดแผลที่ไม่เคยลืม
ผลักให้ฉันต้องล้มทุกคราว
อ้างว้างเหลือเกิน
ไม่มีสักคนที่เขาจะรักฉันจริง
ต้องอ้อนวอนเท่าไรฟ้าถึงได้ยิน
และฉุดฉันให้พ้นจากตรงนี้
ไม่รู้จะอยู่ยังไง
ต้องทุกข์ทรมานอีกนานแค่ไหน
แค่วินาทีเดียวยังทนไม่ได้
เหนื่อยล้าจนแทบขาดใจ
ฉันเองอยากหลับตาลง
ไม่ขอลืมตาอีกเลยได้ไหม
ถ้าโลกนี้ไม่เหลือใครเข้าใจ
ก็ไม่รู้จะมีลมหายใจเพื่ออะไร
ฉันมีค่าแค่นี้
เศษผงที่ใครก็โยนทิ้ง
ความรักที่คิดว่าจริง
คงมีเหลือแค่ในนิยาย
แค่ส่วนเกิน
ที่คงไม่มีความหมาย
หากแม้ว่าฉันหายไป
คงไม่มีสักคนรู้เลย
อ้างว้างเหลือเกิน
ไม่มีสักคนที่เขาจะรักฉันจริง
ต้องอ้อนวอนเท่าไรฟ้าถึงได้ยิน
และฉุดฉันให้พ้นจากตรงนี้
ไม่รู้จะอยู่ยังไง
ต้องทุกข์ทรมานอีกนานแค่ไหน
แค่วินาทีเดียวยังทนไม่ได้
เหนื่อยล้าจนแทบขาดใจ
ฉันเองอยากหลับตาลง
ไม่ขอลืมตาอีกเลยได้ไหม
ถ้าโลกนี้ไม่เหลือใครเข้าใจ
ก็ไม่รู้จะมีลมหายใจเพื่ออะไร
ไม่รู้จะอยู่ยังไง
ต้องทุกข์ทรมานอีกนานแค่ไหน
แค่วินาทีเดียวยังทนไม่ได้
เหนื่อยล้าจนแทบขาดใจ
ฉันเองอยากหลับตาลง
ไม่ขอลืมตาอีกเลยได้ไหม
ถ้าโลกนี้ไม่เหลือใครเข้าใจ
ก็ไม่รู้จะมีลมหายใจเพื่ออะไร