โบกมืออำลาขึ้นรถทัวร์มาน้ำตารินไหล บอกแม่ก่อนจากมาไกลลำบากเพียงไหนลูกสิบ่ท้อ
บนบ่าของใจลูกแบกความฝันที่ทุกคนรอ ครอบครัวเราลำบากมากพอ ลูกสิขอสู้เพื่อซ่อมฝัน
อดทนเอานะ คำแม่บอกมาจำได้เสมอ บ่ง่ายคือคิดเลยเด้อ สิ่งที่ต้องเจอเมื่ออยู่ไกลบ้าน
เมืองศิวิไลซ์แต่น้ำใจคนบ่เท่ากัน ความสำเร็จอย่างที่เราฝัน บางครั้งมันต้องรอต่อไป
* เหงื่อที่รินไหล หยดลงในหัวใจของลูก น้ำตามันจุกยามแม่ call ถามว่าเป็นจั่งได๋
กระเป๋ามีแต่เหรียญบาท ยังตั๋วแม่ว่าลูกอยู่สำบาย
กำลังได้เงินก้อนใหญ่ ทั้งที่เจ้านายเพิ่งให้พักงาน
** ตะวันหมดแสงเหมือนลูกหมดแฮงสู้ต่อบ่ไหว คิดเห็นหน้าแม่ยามใดก็บอกหัวใจต้องสู้เท่านั้น
ครอบครัวยิ้มไหวยังถูกขังในคำว่าสักวัน ช่วยรอหน่อยนะความฝัน สักวันสิหอบเจ้ากลับบ้าน
ช่วยรอหน่อยนะความฝัน สักวันสิหอบเจ้าเมือบ้าน