* ฉันอยากมีชีวิตอยู่ อยู่เพื่อเรียนรู้วันใหม่ ฉันอยากมีชีวิตอยู่ อยู่บนโลกที่โหดร้าย
ไม่หวังให้ใครสักคน เข้าใจ ฉันจะเป็นยังไง เธอไม่ต้องรู้หรอก
และแม้วันนี้ฉันหายใจ แต่ถ้าวันนึงฉันหายไป ก็คงไม่มีใครรู้เลย
ผมเดินคนเดียวอยู่ในทางเดิมๆ ในวังวนเดิมๆเพื่อกลับบ้าน
มีแสงจากไฟที่มันส่องตามทางให้เพียงสีจางๆไม่สว่างจ้า
ฝนตกโปรยปรายกระทบกายแผ่วแผ่วแล้วก็ผ่านหน้า
ผมเดินผ่านป้ายประกาศเก่าๆที่มันรอให้เรามาอ่านบ้าง
คำพูดของคนที่ต่างว่า ผมอาจจะบ้า ใช่ ผมไม่เคยมีความฝันผมแค่มีความหวังว่าอยากมีค่าบ้าง
เศษใบไม้ที่อยู่ข้างหน้า ทำผมคิดว่าหากมันปฏิเสธ ตั้งตนเป็นปฏิปักษ์ จงปฏิบัติ
โดยการเหยียบย่ำเป็นปกติ มันก็คงปกติ ต่างแค่ใจที่โดนทำลายคลับคล้ายว่าไม่ปกติ
ผมใช้เวลาสงบสติ จับจ้องกระจกจากนั้นจึงหลบสายตาวิตกจริต
อยากจะปิดทุกปาก อยากจะปิดทุกฉาก
อยากจะคิดว่าเรามีสิทธิ์แต่ อาจจะผิดเพราะเราทำพังทุกอย่าง
อยากจะหยิบทุกเหยียดมาเหยียบจนหยุดทุกหยาบ ทุกอย่างที่เคยรังเกียจจะเปลี่ยนเป็นแสงสว่าง
( * )
ผมนั่งสูดอากาศอยู่ในคืนที่อยากจะผ่าน คงไม่อาจที่จะลืมเรื่องทุกอย่าง
เป็นอีกคืนที่กลับมาร้องไห้กับตัวเองข้างหน้าต่าง อยู่คนเดียวจนสว่าง แล้วยกมือขึ้นมาปาด
รอยน้ำตาที่ตรงแก้ม ที่เราแกล้งใส่หน้ากากมาตลอด แต่ไม่อาจที่จะถอด ผมอยากจะกราบ
แล้วก็กอดพ่อแม่ แต่ไม่อาจที่จะบอก ว่าอันที่จริงเราเป็นไอกากมาตลอด เป็นไออ่อนดีแต่ปาก
ไม่เคยทำเหี้ยไรได้ดีเลยซักอย่าง ตั้งใจซ้อมดนตรีมาจนจะปี แต่ก็กาก คำชมไม่มี มีแต่ด่า ทำกร่าง ตอนที่เมา แล้วพอสร่าง ก็มานั่งเสียใจกับชีวิตที่ผ่านมา
ทั้งหมดที่ไม่ได้เรื่องเลยนี่หว่า วันที่โดนกดดันและปากคนมันยังคงนินทาเป็นประจำกูต้องมา
เจอคนที่เหยียดทั้งที่ไม่ทันได้รู้จักแล้วมึงก็พากันเกลียดกู สัส ทำไมต้องเป็นเราวะที่เศร้าใจ
ทำไมวะที่เราดีไม่เท่าใคร ทำไมกูต้องใส่ใจคนอย่างมึงแล้วทำไมคนอย่างมึงถึงไม่เคยคิดจะเข้าใจ
ไม่ได้โศกเศร้าแต่ได้โปรดทราบ ว่าผมแค่อยากหายไปจากโลก
ไม่หวังให้ใครสักคนเข้าใจ ฉันจะเป็นยังไงเธอไม่ต้องรู้
และแม้วันนี้ฉันหายใจ แต่ถ้าวันนึงฉันหายไป ไม่ต้องรู้ ไม่ต้องรู้ เธอไม่ต้องรู้
และแม้วันนี้ฉันหายใจ แต่ถ้าวันนึงฉันหายไป คงไม่มีใครรู้