นั่งมองนาฬิกาทราย ได้แต่คิดวกวนสับสนวุ่นวาย
อยากจะลองย้อนคืนวันกลับไปเมื่อวันวานตอนเล่นกองทราย
เป็นเด็กน้อย อีกสักครั้ง จะได้ไหม
มันเจ็บที่สุดก็ตอนล้ม เหนื่อยที่สุดก็หลับลง
เมื่อไรมีน้ำตาได้ชิมลูกอมก็ลืม
บ้านที่ก่อด้วยใบหมอน คอยคุ้มภัยทุกอย่าง
คืนไหนได้ปีกให้ความฝัน บินสูงลืมทุกอย่าง
นั่งมองนาฬิกาวันเก่า ครวญคิดเท่าไหร่ไม่หมุนคืนมา
กี่หมื่นพันน้ำตารออยู่ตรงนี้ต้องทนให้พ้นมันไป
เจ้าเด็กน้อย เมื่อวานนี้ ไม่มีแล้ว
เจ็บเท่าไรก็ยังต้องฝืน เหนื่อยก็ข่มตาหลับไม่ลง
ค่ำคืนใดร้าวรานเสียใจต้องกลืนน้ำตา
ซบลงแนบอิงใบหมอน พอแล้วพอทุกอย่าง
คืนนี้ถ้าหากได้นอนฝันจะย้อนไปวันวาน
เป็นเด็กน้อย
เจ็บเท่าไรก็ยังต้องฝืน เหนื่อยก็ข่มตาหลับไม่ลง
ค่ำคืนใดร้าวรานเสียใจต้องกลืนน้ำตา
ซบลงแนบอิงใบหมอน พอแล้วพอทุกอย่าง
คืนนี้ถ้าหากได้นอนฝันจะย้อนไปวันวาน
เป็นเด็กน้อย
นั่งมองนาฬิกาทราย ได้แต่ถอนหายใจ
