ในวันที่บ้านเมืองเงียบงัน
เบิ่งเจ้านั่นกะดูเงียบไป
เปิดเฟสเช็คดูเจ้าอยู่ไส
แทบหยุดหายใจตอนได้เห็นโพสต์เจ้า
ใส่แมตช์ถ่ายรูปคู่กัน
พร้อมแคปชั่น จะสู้โควิดไปกับเขา
ภูมิคุ้มกันฮักเฮา ในใจเจ้าคงถูกเขาทำลาย
ทักเฟซเข้าไป ถามว่าเจ้าถ่ายรูปกับไผน้อหล่า
เจ้าอ่านแล้วกะเฉยชา
บ่ตอบกลับมาอ้ายปวดใจหลาย
อยากออกไปหา
ทางการประกาศวาบ่ให้ไปไส
เชื้อฮักเจ้าทำลายใจ
สิสู้จั่งได๋เมื่อไวรัสรุกราน
สถานการณ์โรคร้ายระบาด
ชีวิตเป็นอัมพาตบ่อาจไปไส
ต้องกักตัวบ่ออกไปเป็นปัญหาให้สังคม
สถานการณ์ใจอ้ายมันกะสิขาด
เริ่มเป็นอัมพาตปวดร้าวระบม
ย้อนเจ้าไปกักใจกับใครอีกคน บ่แม่นอ้าย
โควิดบ่ฮู้เบิดฤทธิ์มื้อได๋
โคม่าหัวใจบ่ฮู้มื้อหายเหมือนกัน
ไวรัสต้องเฝ้าคอยดูอาการ
แต่ใจอ้ายนั่นมันทรมานใกล้ตาย
ทักเฟซเข้าไป ถามว่าเจ้าถ่ายรูปกับไผน้อหล่า
เจ้าอ่านแล้วกะเฉยชา
บ่ตอบกลับมาอ้ายปวดใจหลาย
อยากออกไปหา
ทางการประกาศวาบ่ให้ไปไส
เชื้อฮักเจ้าทำลายใจ
สิสู้จั่งได๋เมื่อไวรัสรุกราน
สถานการณ์โรคร้ายระบาด
ชีวิตเป็นอัมพาตบ่อาจไปไส
ต้องกักตัวบ่ออกไปเป็นปัญหาให้สังคม
สถานการณ์ใจอ้ายมันกะสิขาด
เริ่มเป็นอัมพาตปวดร้าวระบม
ย้อนเจ้าไปกักใจกับใครอีกคน บ่แม่นอ้าย
สุดท้ายอ้ายโคม่าเกือบตาย ตอนสู้ภัยโควิด