* ยามเมื่อฝน โปรยลงมา จากท้องนภา สู่พื้นดิน
หมอกคลุ้ง โชยกลิ่น หอมไอดิน จากท้องนา
แว่วสะล้อ คลอเสียงซึง ต๊ะติดตรึง คร่ำครวญหา
ว่าคิดถึง เจ้าแก้วตา เมื่อใดหนา จะพบกัน
** ว่าอ้ายยังคอยตั๋วฮู้ก่อนะ ว่าอ้ายยังคอยวันเจ้ากลับ
ฮื้อสายน้ำปิงช่วยไหลผ่านพัด ความห่วงใยของชายคนนี้
ทุกคำสัญญาเหมือนวันก่อนนั้น ที่เฮาเคียงกันบนยอดดอย
สาวเมืองเวียงพิงค์งดงามอ่อนช้อย ไม่เคยเลือนรางจากใจ