* ห้องสี่เหลี่ยม ริมหน้าต่าง ประตูข้างๆริมเสาที่สี่
ผ้าม่านปลิดปลิวเต็มไปด้วยความอ้างว้าง เวิ้งว้าง หว้าเห่ว เวิ้งว้างหว่าเหว่
( * )
เหมือนความรู้สึกที่ผ่านมามันพร้อมจะฉุดดึง แรกเคยบอกว่ารักแต่ตอนสุดท้ายมันจบที่กูมึง
แรกนั้นเคยสุขแต่ตอนนี้นั้นกลับมาเศร้า โถ่เอ้ยให้ตายสิเธอเข้ามาแค่หวังจะเด้า
ร้องเรียกหายังไงเธอไม่ได้ยินหรอก เพราะเจตนาที่เธอเข้ามาเธอหวังเพียงที่จะหลอก
เข้ามาฟันแล้วเธอก็จากไป ไม่เหลือร่องรอย ไม่เหลืออะไร
ยกธงขาวยอมแพ้ให้เธอเป็นผู้ชนะ 4ห้องดวงใจเธอครอบครองแล้วจับไปซัด
ไกลออกไปจากสายตาเธอ เธอแม้งใจร้ายที่สุดเท่าที่ฉันเคยพบเจอ
เข้ามาทำให้เจ็บ สุดท้ายเธอก็จาก ส่วนฉันไม่เหลืออะไร เหลือเพียงแค่ตราบาป
ปิดผนึกดวงใจ หนึ่งดวงฤทัยไม่เอาให้ใคร ไม่มอบให้
บอกตัวเองว่ากูควรจะหยุด ขาทั้งสองตอนนี้เริ่มจะทรุด หัวใจกูไม่ไหวแล้วมันด้านชาตั้งแต่เธอจากไป
ไม่เหลือร่องรอย ไม่เหลืออะไร เหลือแค่รอยเจ็บตรงที่หัวใจ
( * , * )
