ถิ่มกันง่ายเนาะ นี่เบาะคน เคยฮัก เคยแคร์ อ้ายลืมชุมแพ บ่เหลียว บ่แล ปล่อยไว้ผุเดียว
คนเคยบอกฮัก เคยผูกพันแน่นเหนียว ผู้บ่าวภูเขียวมามื้อนี้ เป็นลายอื่น
เคยให้สัญญา ต่อหน้าพระธาตุหนองสามหมื่น สิฮักแต่น้องทุกวันคืน บ่แปรเป็นอื่น ฮักน้องผุเดียว
เว่าไว้ดิบดีสิมาแต่งดอง เป็นใภ้ภูเขียว คืนวันผันผ่านเพียงปีเดียว บ่าวภูเขียวคือมาจากลา
* ลาลาลาแล้วอ้ายกะไลลืม อ้ายลืมผุสาวคนเคยสบตา
ก่อนเคยเลาะน้ำผุดฉ่ำอุรา อ้ายเคยพานวลนางเลาะชื่นชมทุ่งลุยลาย
เดินจูงมือบนสันเขื่อน จุฬาภรณ์ แดดอ่อนๆมีความสุขหลาย
แต่มื้อนี้อ้ายเปลี่ยนแปรไป พ่อยอดดวงใจ ลวงรักรวนเร
ปล่อยน้องอกตรม พังเพ ใจซมซานโซเซ อยู่กลางเมืองชุมแพ
บ่าวภูเขียวใจดำ ตัดสัมพันธ์ บ่หันมาแล อ้าย.. เอ่ย.. คือถิ่มกันง่ายคักแท้
( * )
ถิ่มกันง่ายเนาะ นี่เบาะคนเคยฮักเคยแคร์ ผู้บ่าวเมืองพญาแล ถิ่มสาวชุมแพให้นอนโดดเดี่ยว นับจากมื้อนี้สิบ่หลงกล คนภูเขียว ขอเจ็บเพียงครั้งเดียว แล้วสิจำจนมื้อตาย