สาวหมอลำเหมือนคนมีกรรมตามมา มีเพื่อนก็คือน้ำตา ว่าที่แม่ย่ากะบ่เห็นใจ
เป็นศิลปิน ฝากชีวิตไว้กับไมค์ ดิ้นรนลำบากยากไร้ นั่งไปนอนไปกับรถหมอลำ
แม่อ้ายรับบ่ได้ ลูกสะใภ้เต้นกินรำกิน ศักดิ์ศรีต้อยต่ำจำดิน เพิ่นตัดสินบ่มีค่าพอ
แฮงคิดแฮงเหงา อุกอั่งเอ้าหัวใจเด้นอ สายป่านฮักขาดข่อหล่อ มีแต่ความท้อกับชีวิตรายวัน
มื้อใด๋โชคเข้าข้าง ศรัทธาจ้างรายได้พอมี ได้ยืนอยู่บนเวที ลำใส่ดนตรีส่งเสียงขับขาน
บางวันกล้ำกลืน เห็นคณะอื่นเพิ่นขี่รถผ่าน ความรู้สึกเยือกเย็นสะท้าน น้ำตาไหลผ่านฮาดซอกหัวใจ
* สถานะหมอลำ มันกะพอส่ำนี้ ออกหน้าเวที ใส่มงกุฎเหมือนนางสาวไทย
เข้าหลังเวที พาตีนแตกเฮิบไปยืมเกิบหมู่ใส่
ใต้ฮ้านคือหม่องอาศัย หลบมุมพักใจก่อนไปยิ้มส่งแฟน
** ฮักก็ขาดสะบั้น หน้าที่การงานก็ยังเลื่อนลอย
ชีวิตมีแต่การรอคอย ใจดวงน้อยต้องพึ่งพาเสียงแคน
ออกหน้าเวที ปัญหาโจมตี พออยากจ้อนสิ่นแล่น มื้อใด๋หัวใจอุกอั่งแค้น จำกลอนบ่แม่นก็ต้องขออภัย