ใต้เงาร่มไม้พระจันทร์ เสียงลมแผ่วพริ้ววิ้ววน หวนกลับไปคิดถึงคนที่บอกลา
แววตาและรอยยิ้ม นึกถึงโอบกอดนั้น คำที่เคยปลอบฉันว่าเธอ จะกลับมา
* เวลาที่เคยมีเธอ นานผ่านไปแล้ว จันทราสะท้อนลงมา มีเพียงแค่เงาฉัน
วันวานที่ล่วงเลยมา วนเวียนอยู่อย่างนั้น ลืมตายอมรับความจริง ว่ามัน จบไปแล้ว
** คงถึงเวลาที่ฉันต้องอยู่กับตัวเองเสียที ล้า ลา ลา หยุดพักปล่อยใจล่องตามสายลม
ให้เดือนและดาวช่วยกอดฉัน ผ่านคืนวันที่เหน็บหนาว และซักวันตัวฉัน
จะกลับมาพร้อมฟ้าวันใหม่
ผ่านมาให้เรียนรู้ ดูแลด้วยความรัก ถึงแม้ไม่นานนักไม่เลย แต่ขอบคุณ
ให้เราได้เติบโต บนทางแห่งความจริง เพียงทักทายส่งยิ้มให้กัน หากผ่านมา
( * , ** )