มองแสงดาวที่ไหน มองแสงจันทร์ที่ไหน ก็ไม่อุ่นเหมือนบ้านเรา ..บ้านเรา
ชีวิตเป็นดังดอกไม้ ฝันจบลงก็เฉา เหลือแค่ตื่นไปทำงาน .. เหมือนหุ่นยนต์
รับใช้เมืองแห่งนี้ รับใช้คนแบบนี้ ที่เอาเปรียบอยู่ทุกวัน ...ให้ต้องทน
* ไฟนีออนสาดแสง หนาวเหลือเกินและมืดมน
อยากหวนคืนบ้านเรา แต่ก็จำต้องทนเพื่อสิ่งใดกัน
** โอ โอ่โอโอ่ โอ๊ย เมืองนี้ ไม่เหมาะจะปลูกความฝัน เหลือเพียงซากเถ้าถ่าน
หยาดเหงื่อแรงงานคนบ้านนอกอย่างเรา
โอ โอ่โอ่โอ โอ๊ย คิดถึง อ้อมแขนไกลห่างยามเหน็บหนาว ชานบ้านโทรมโทรมเก่าเก่า
ดวงจันทร์กระดำกระด่าง ที่มองแล้วอุ่นหัวใจ (ฮือ ฮือ ฮือ ฮือ ฮือ .....)
เด็ก ม.ปลายคนนั้น แววตาเปี่ยมความฝัน วันนี้จากไปที่ไหน ..อยู่ไหน
ส่องกระจกทุกครั้ง คนแปลกหน้านี่ใคร วิญญาณผุกร่อนและแตกร้าว.. สิ้นความฝัน
ยามที่ใจเหนื่อยล้า เก็บน้ำตาซ่อนตรงนั้น ไว้ร้องไห้ที่บ้านเรา .. ให้อดทน
