อารมณ์ที่แปรผัน... นานวันยิ่งทำร้าย ดวงใจแตกสลาย ไม่มีวันกลับมา...
มุมมองแห่งชีวิต ต่างความคิดและศรัทธา ถึงคราวต้องจากลา น้ำตาก็ไหลริน...
แต่ฉันรู้...และก็เข้าใจ เหตุใดทำใจให้แปรเปลี่ยน ทุกปัญหา...มันต้องร่ำเรียนด้วยเหตุผล
อยู่ด้วยกัน...แต่ว่ามันเหมือนแสนไกล ยิ่งใช้วาจาด้วยอารมณ์...
ความรู้สึกก็คงหมองหม่น จึงทำให้สองคนแยกทาง...
อารมณ์ที่เปลี่ยวเหงา... ใจเราที่ห่วงหา วันคืนไม่กลับมา แววตายังจดจำ...
เวลาที่ผ่านพ้น... ช่างสับสนทุกถ้อยคำ แต่ใจยังคงย้ำ ว่าสักวันจะผ่านไป...