ใครเล่าเจ็บใครเล่าแพ้
ก็ใครบ้างล้มตาย
ผืนดินถิ่นนี้เป็นผืนสุดท้าย
ที่เราพักกายอาศัย
ผืนสุดท้ายที่ปลายด้ามขวาน
ให้หลานลูกเราพักกาย
เสียงปืนระงมผู้คนล้มตาย
ดอกใบดาหลาร่วงโรย
ถิ่นนี้ยังมี ยินเสียงกอรี
นี่ไงแหละถิ่นด้ามขวาน
บัดนี้มันกลายไปเป็นตำนาน
เพราะด้ามขวานมันมีแต่เสียงปืน
เสียงปืนเหม็ดลมหายใจสิ้น
เลือดหลั่งรินชโลมกายา
พุทธและมุสลิมผู้กล้า
เราต่างมีบิดาเดียวกัน
เรียนปอหนึ่งหรือเรียนปอเนาะ
เราต่างคนต่างมีที่มา
หยุดเสียงปืนด้วยใจศรัทธา
หยุดน้ำตาด้วยเสียงกอรี
ผู้ทุกข์สิบหมื่นแสนล้าน
ยังต้องการยินเสียงกอรี
ให้ดาหลาหลบมาอีกที
เสียงกอรี ให้หลบมา
ถิ่นนี้ยังมี ยินเสียงกอรี
นี่ไงแหละถิ่นด้ามขวาน
บัดนี้มันกลายไปเป็นตำนาน
เพราะด้ามขวานมันมีแต่เสียงปืน
เสียงปืนเหม็ดลมหายใจสิ้น
เลือดหลั่งรินชโลมกายา
พุทธและมุสลิมผู้กล้า
เราต่างมีบิดาเดียวกัน
เรียนปอหนึ่งหรือเรียนปอเนาะ
เราต่างคนต่างมีที่มา
หยุดเสียงปืนด้วยใจศรัทธา
หยุดน้ำตาด้วยเสียงกอรี
ผู้ทุกข์สิบหมื่นแสนล้าน
ยังต้องการยินเสียงกอรี
ให้ดาหลาหลบมาอีกที
เสียงกอรี ให้หลบมา
ให้หลบมา
