ย้อนกลับไปสมัยที่หัวยังเกรียน
ใส่กางเกงที่ขาสั้นเขาเรียกเราว่านักเรียน
มีความคิดที่ตั้งมั่นว่าเราต้องพากต้องเพียร
มีคุณครูอีกหลายท่านให้แสงสว่างดั่งเทียน
พอไปเจอจริงๆ มันก็ไม่เหมือนที่คิด
แม่งฝืนชีวิต มองไปทุกทิศไม่เห็นมีแสงสว่าง
อยากจะรู้ให้จนกระจ่าง แต่สมองคนเรามันต่าง
เลยมีแผลที่เป็นรอยด่างในใจ
กูเหมือนไอ้โง่ให้คนฮา ตั้งกี่ครั้งที่ทนมา
คิ้วขมวดอยู่บนตา เจ็บซ้ำๆ ไปจนชา
เพียงแค่กูนั้นทำไม่ได้กับโจทย์ที่บนกระดานดำ
แต่ถ้าทุกคนฉลาดกันหมดคุณครูคงไม่มีงานทำ
กูเอาเงินไปโรงบาลก็ยังมีหมอมารักษา
ไปขออาหารในโรงทานคนที่ให้ยังคะขา
แล้วนี่ไอ้ที่กูเป็นก็ไม่ได้ผิดอะไรนักหนา
แต่ครูก็ไม่เคยใจเย็นชอบแปลงร่างเป็นยักษา
ไม่ต้องสงสัยว่าเพราะอะไรทำไมกูเกลียดครู
อยู่ในห้องเรียนก็หาเรื่องเอาแต่เหยียดกู
ชอบมาเปรียบเทียบคนเก่งเอามาเปรียบกู
ให้กูอับอายคล้ายว่าหัวกูโดนเสียบชู
ไม่ต้องสงสัยที่เพลงหยาบกูนั้นทำบ่อย
ตอนที่ด่ากูก็สรรหามาแต่คำถ่อย
กูต้องกัดฟันทั้งที่มืออยากจะกำต่อย
สร้างแต่เรื่องแย่ทำไมสมองถึงไม่จำหน่อย
กูเรียนไม่เก่งแม่งก็โดนด่า
กูตอบไม่ได้แม่งก็โดนด่า
กูยกมือถามแม่งก็ยังโดนด่า
กูอยู่เงียบๆ ซะยังดีกว่า
บางทีกูก็นั่งคิดว่าเรามีสิทธิ์อะไรบ้าง
ที่เขามีกินกันทุกอาทิตย์มันเป็นเพราะเงินจากใครจ้าง
กูยกมือถามวิชาคณิตทำไมต้องโดนอะไรขว้าง
หรือครูบางคนไม่มีหัวคิดและปราศจากความใจกว้าง
คงไม่แปลก ถ้าเด็กแม่งไม่มีความมั่นใจ
เพราะเพียงแค่ผิดเล็กๆ น้อยๆ คุณครูก็คอยลั่นไก
เหมือนอนาคตของเด็กนักเรียนจะสั้นไป
ไม่ต้องมาถามว่าใครผิดเพราะคนผิดคือท่านไง
เด็กแม่งถูกมองเหมือนว่าเป็นกระสอบทราย
จะตบจะตียังไงก็ได้หรือว่าจะด่าแบบหยาบคาย
บางคนเรียนไม่เก่งก็ชอบประจานให้อับอาย
ว่ามึงเป็นคนดีๆ ไม่ชอบ ทำไมสมองเหมือนกับควาย
ไม่ต้องสงสัยว่าเพราะอะไรทำไมกูเกลียดครู
อยู่ในห้องเรียนก็หาเรื่องเอาแต่เหยียดกู
ชอบมาเปรียบเทียบคนเก่งเอามาเปรียบกู
ให้กูอับอายคล้ายว่าหัวกูโดนเสียบชู
ไม่ต้องสงสัยที่เพลงหยาบกูนั้นทำบ่อย
ตอนที่ด่ากูก็สรรหามาแต่คำถ่อย
กุต้องกัดฟันทั้งที่มืออยากจะกำต่อย
สร้างแต่เรื่องแย่ทำไมสมองถึงไม่จำหน่อย