ฉันเป็นคนจร ที่ซุกหัวนอนคือริมทาง
มีแสงสว่างจากรัตติกาลช่วยห่มใจ
มีเพื่อนคลายเหงา คือเจ้ายุงเหลือบและริ้นไร
มีลมหายใจผ่านพ้นชีวิตไปวันๆ
จากวันเป็นเดือน เคลื่อนคล้อยชีวิตที่ผ่านมา
มีเพียงศาลาที่พักริมทางยามเปียกฝน
ฉันมีแค่ตัว กับหนึ่งหัวใจในร่างคน
เกิดเป็นคนจน เกิดเป็นคนจร ไร้ความหมาย
ฉันไม่มีบ้านแล้วจะให้ฉันไปอยู่ไหน
จะอยู่อย่างไร ให้ไกลเชื้อร้ายจากโควิด
ฉันมีแค่ตัว เพียงหนึ่งหัวใจและชีวิต
เข้าใจวิกฤติ แต่จะให้ฉันทำยังไง
สวนลุมพินี ที่พักชั้นดีของพวกฉัน
มันคือสวรรค์ที่ฉันพักพิงตลอดมา
เมื่อมีโรคร้ายเชื้อร้ายโควิดผ่านเข้ามา
แล้วคนไร้ค่า แล้วคนไร้บ้าน จะอยู่ไหน
ฉันไม่มีบ้านแล้วจะให้ฉันไปอยู่ไหน
จะอยู่อย่างไร ให้ไกลเชื้อร้ายจากโควิด
ฉันมีแค่ตัว เพียงหนึ่งหัวใจและชีวิต
เข้าใจวิกฤติ แต่จะให้ฉันทำยังไง
ฉันไม่มีบ้านแล้วจะให้ฉันไปอยู่ไหน
จะอยู่อย่างไร ให้ไกลเชื้อร้ายจากโควิด
ฉันมีแค่ตัว เพียงหนึ่งหัวใจและชีวิต
เข้าใจวิกฤติ แต่จะให้ฉันทำยังไง
สวนลุมพินี ที่พักชั้นดีของพวกฉัน
มันคือสวรรค์ที่ฉันพักพิงตลอดมา
เมื่อมีโรคร้ายเชื้อร้ายโควิดผ่านเข้ามา
แล้วคนไร้ค่า แล้วคนไร้บ้าน จะอยู่ไหน
เมื่อมีโรคร้ายเชื้อร้ายโควิดผ่านเข้ามา
แล้วคนไร้ค่า คนจรไร้บ้าน จะอยู่ไหน
