ก็ฉันมี ทุกๆสิ่ง ให้ชื่นชมในความฝัน ไม่มีเครื่องให้ฝึกบิน ก็ล่องลอยได้เหมือนกัน
* มันไม่เกี่ยวกับคนที่วกมาเจอกัน แต่เกี่ยวกับฉันที่หลงคิดเอง
ในตอนนั้นเราไม่เคยพบกัน ทุกสิ่งมันหล่อหลอมให้ฉันลุกเป็น
เพราะจากบ้านหลังเล็กที่ฉันนั้นเคยอยู่ มีเรือลำน้อยล่องลอยตามธาร
มันคือกระดาษพับที่ฉันนั้นทำเอง พอปล่อยไปตามคลองก็พบมันพัง
อาจเป็นสิ่งเล็กๆที่ไม่คิดจะยิ่งใหญ่ แต่มีความหมายเมื่อได้มองมัน
แต่ช่วงเวลานี้ ผ่านมาไม่กี่ปี คิดถึงไม่กี่ที ก็ยังไม่ลืมเรื่องราว
ถ้าวันพรุ่งนี้ผมพบอาทิตย์ที่อ่อนลง มีฝนตกหนึ่งชีวิตที่อยากกระชิบไปบอกลม
ถ้าใช่ฝนให้หันกลับไปทางอื่น ให้ผมได้เสพอากาศที่ลับ เพื่อได้นึกถึงถนนที่ยังไม่เคยลืม
หัวใจที่ว่างเปล่าถ้าทวนให้ใครฟังก็คงไม่กล้ากล่าว ตะวันลดเเสงอ่อนลงผมนั่งมองยังบ้าเปล่า
เหมือนเพลงที่เปิดเเละปิด บางครั้งชีวิตก็เกิดวิกฤต ผมใช้ความหมายหลังลบลิควิด
รับรู้ถึงเรื่องที่ถูกเเละผิด
และเธอจะรู้อะไร เพราะชีวิตเรายังไม่เหมือนกัน
เเล้วเธอจะคิดทำไม เพราะความรักเรายังไม่สำคัญ
( * )
