เพราะเธอรู้ดีใช่ไหม ว่าฉันเป็นคนขี้ลืม ถ้าเธอไม่บอกไม่ย้ำ ไม่พูดซ้ำๆฉันก็คงจะลืม
จำไม่ได้ด้วยซ้ำ บางทีผิดนัดกับคนอื่นๆ เธอคงคิดว่าฉันจะลืม ลืมเธอได้เหมือนกับเรื่องทั่วไป
* ลืมให้ข้าวหมา ลืมให้ข้าวแมว ลืมแล้วว่าส่วนสูงเท่าไหร่
น้ำหนักตัวที่เคยชั่งไว้ ไม่เคยจำไม่เคยใส่ใจ
ไม่เคยรู้เลยช่องทีวี พิธีกรบางคนหนะ เขาชื่ออะไร
ลืมเป็นประจำทุกวันทุกที ลืมได้ลืมดี ลืมปิดน้ำปิดไฟ
ถึงขี้หลงขี้ลืม แต่ทำไมไม่ลืมเธอ ยังจะจำมันอีกเหรอ เธอที่ทำให้ช้ำใจ
มันกลับจำซ้ำๆ ว่าเธอชอบ ไม่ชอบอะไร โปรดกลับมาได้ไหม ตรงนี้
** เพราะเธอรู้ดีไช่ไหม ว่าฉันเป็นคนขี้ลืม เลยเลือกจะหายออกไป และไม่เคยคิดจะกลับมาคืน
ยังไม่ลืมวันเหล่านั้น ที่ฉันได้เคียงข้างเธอ จนมาเจอกับความเจ็บช้ำ ยิ่งตอกยิ่งย้ำ ยิ่งทำให้ฉัน
ไม่ลืมเลย
ฉันนี่ไม่ได้เรื่องเลย ไม่เคยจำใครได้ซักที
เดี๋ยวนี้ไม่กระเตื้องเลย เดี๋ยวแปปๆนั้นมันก็ลืม ความจำฉันไม่เหมือนคนอื่น
หนักและหนัก อาการมันหนักเริ่มหนัก ไปกด งง กด เงิน ไปลืมบง ลืมบัตร
ลืมรหัส Facebook ลืมโทรศัพท์ ลืมหมวกกันน๊อค จ่าล๊อคไปปรับ
เงียบสงัดละไอโทรศัพท์ ไม่มีใครโทรมาหรือว่าให้โทรกลับ
แม่งเงียบสนิท มันกดไม่ติดนินะ ออ ว่าแล้วกูต้องลืม ลืม ชาร์จ ไอสัส !
( * , ** )