รู้สึกดีวินาทีที่ได้สบตาเธอ สะกดใจจนละเมอเผลออยู่ด้วยมนตรา
วันเวลาพาให้ความรู้สึกมันชัดเจน ยิ่งนานยิ่งชัดเจน ดั่งลมพายุกระหน่ำ
แต่เธอไม่มีใจ ยิ่งฝืนยิ่งทำสักเท่าไหร่ ก็คงเหมือนเดิม
จะกี่ฤดูกาล ร้อนหนาวที่มันพ้นเลยผ่าน เปลี่ยนเธอไม่ไหว
* (แต่)สั่งให้มีหิมะ โปรยลงมาในหน้าร้อนยังง่ายกว่า เปลี่ยนให้เธอมารัก ฉันในวันนี้
มันเป็นเพียงความฝันที่โง่งมงาย ต้องผิดหวังทุกที ฉันรู้ดี คงต้องยอม คงต้องยอมแพ้แล้วคนดี
คนที่มันไม่มีใจยังไงก็ไม่รักกัน ฝืนให้ตายสักเท่าไหร่ก็คงไม่มีวัน
ไม่ว่าทำสักเท่าไหร่ แต่มันก็เหมือนเดิม ไม่มีวันเพิ่มเติม ต้องยอมปล่อยทิ้งมันไป
ไม่ต่างกับฤดูกาล ให้ฝืนยังไงก็ไม่ต่าง สั่งมันไม่ไหว
