กาลครั้งนึงในดินแดนอันแสนไกล. มีแต่แสงดาวไร้ซึ่งแสงไฟ.
เป็นแดนดินแห่งจินตนาที่ตั้งอยู่กลางชายป่า. สัตว์ป่าดินแดนแห่งนี้สามารถพูดได้สบายปาก.
นกมีปลามีสัตว์ต่างๆรวมถึงกระต่ายที่อาศัย. แดนที่มีเพียงแค่ความรักไม่ว่าจะมองไปทางไหน.
จึงทำให้เจ้ากระต่ายได้สงสัย. และเจ้ากระต่ายก็ตั้งคำถามไว้มากมายอันสงไข.
ว่าความรักมันคืออะไรจึงเดินออกไปที่ลำธาร. กระต่ายได้มองเห็นเจ้าเต่าอย่างทันตา.
กระต่ายไม่รอช้ามันจึงรีบวิ่งอย่างพุ่งพล่าน. ไปถามว่าความรักคืออะไรเจ้าเต่าจึงมองและพูดว่า.
ความรักหน่ะหรอคือการได้รอคนที่รัก. สักวันเขาจะกลับมาขอเพียงแค่รอในไม่ช้า.
กระต่ายถามว่าต้องรอนานแค่ไหน. แล้วที่บอกเขาจะกลับมามันเป็นความจริงแน่ไหม.
เจ้าเต่าบอกฉันรอมา46ปี. เดี๋ยวเขาต้องกลับมาพูดด้วยน้ำตายิ้มแย้ม.
กระต่ายได้ยินกระต่ายก็บอกตลกดี. ก็เพราะความจริงเจ้าเต่ามันโง่ตอนนี้มันโดนเขาทิ้งแล้ว.
กระต่ายหนีกระโดดออกมาไปเจอเจ้านกที่ออกบิน. ความรักมันคืออะไรเจ้านกช่วยลงมาตอบที.
เจ้านกจึงบนเมื่อลงมาอยู่ต่อหน้า. มองที่หน้ากระต่ายแล้วพร้อมจะบอกว่า.
ความรักคือการได้เห็นคนรักมีความสุข. ถึงแม้ว่าตอนสุดท้ายเราเองจะไม่ได้สมหวัง.
มันอาจจะมีข้อเสียในบางจุด. แต่การได้รักอะไรสักอย่างแค่นี้ข้าว่าก็สมฝัน.
กระต่ายตอบ ข้าว่าพวกเจ้ามันบ้ากันหมด. กระต่ายไม่ฟังอะไรวิ่งหนีออกมาแล้วก้าวกระโดด
มันชั่งตลก. ถ้าหากว่าจะให้อิน. ความรักแบบนี้มันผิดมันไม่ใช่สิ่งที่ข้าเคยได้ยิน.
ความรักคือการที่เธอคู่นั้นต้องรักกัน. นี่แหละความรักที่ตัวข้าเคยได้รับฟัง.
กระต่ายก็คิดแล้วก็กระโดดก้าวไป. คิดไปอยู่พักใหญ่ๆแต่ก็ยังคงไม่เข้าใจ.
กระต่ายจึงหยุดพักผ่อนที่ใต้ร่ม. อยู่ในกลางหญ้าที่มองแล้วแสนจะลกตา.
นั่งบรรเทาความเหนื่อยเผื่อว่าจะได้โรค. แต่หันไปเห็นดอกไม้น้ำเงินที่มันโครตแสนจะงดงาม.
เธอสวยเหลือเกิน พูดด้วยน้ำเสียงที่น่าฟัง. นี่คืออาการอะไรไม่รู้ผิดปกติทุกท่าทาง.
ดอกไม้ก็เขินแบบหน่อยๆ. ดอกไม้ที่ตัวฉันชอบก็มักจะพูดอยู่บ่อยๆ.
ดับ เหมือนว่าโลกมันดับไปหมด. ได้ยินคำตอบที่บอกกระต่ายก็ทำหน้าตาสล่ด
หรือคงต้องจบ. แต่เรื่องมันพึ่งจะหวื้อหว่า. กระต่ายก้มหน้าสักพักแล้วเงยขึ้นมาเพื่อฝืนถาม.
ว่าเจ้ามีคู่อยู่แล้วรึ หัวใจกระต่ายมันดับสนิท. ดอกไม้จึงตอบว่าแค่นึก. ฉันก็แค่นึกถึงเพียงอดีต.
ชีพจรเต้นแรงขึ้นในทุกๆครั้งที่สนทนา. กระต่ายสัญญากับเจ้าดอกไม้ว่าในทุกๆวันตัวผมจะมา.
กระต่ายก็คิดว่านี่แหละคือความรัก. ความรักคือความสวยงามโดยที่ไม่มีความช้ำ.
จะไม่มีอะไรมารั้งนี่แหละคือสิ่งที่ปราถนา. วันนี้กระต่ายรู้จักกับมันคือสิ่งที่มันเคยอยากจะหา.
กระต่ายตอบมันได้แล้วสิ่งที่เคยตั้งคำถาม. ความรักคือความราบลื่นหรือไม่คือการไม่มีปัญหา.
มีแค่เธอฉัตแค่นี้ก็สุขจะตาย. และเมื่อเวลาจริงๆมาถึงก็ทำให้เราได้เกิดกระจุดอ่อนงาย.
ตอนนี้ดอกไม้ไม่ได้เหมือนเดิม. ดอกไม้ช่างเย็นชา ทำไมรู้สึกว่าเจ็บเหลือเกินดอกไม้ลืมสิ่งที่เป็นมา.
กระต่ายนั่งคิดนั่งทบทวนหรือว่าเราสองไม่ควรพบ. ขอโทษที่มาเพื่อรบกวนความรู้สึกก็ควรลด.
ดอกไม้ตอบเจ้าทำให้ข้าไม่ได้หรอก. เจ้าทำให้ข้านั่นมีความสุขเหมือนกับคนเก่าไม่ได้หรอก.
มันยังไม่ใช่หรอก ดอกไม้บอกให้เข้าใจว่า. ถึงแม้มันจะเป็นอดีตแต่เขาก็อยู่ข้างในหัวใจข้า.
กระต่ายจึงเดินออกมาทำความเข้าใจในรักใหม่. ควรคิดถึงสิ่งที่รู้ต้องใช้เวลาอยู่พักใหญ่.
กว่าจะเข้าใจในสิ่งที่เต่ากับนกได้บอก ความรักที่ข้าพึ่งได้เข้าใจในความเป็นจริงคือว่ามันไม่ได้ใช่หรอก
ระหว่างทางที่กระต่ายได้เดินกลับ. กระต่ายก็มองเห็นเจ้าหนูตัวน้อยที่ผ่าน.
เจ้าหนูถามว่าความรักคืออะไร. เจ้ากระต่ายก็พร้อมจะพูดและก็พร้อมที่จะอธิบาย.
ความรักมันมักจะมาและผ่านไป. หรือคือการที่ต้องถอยเพราะไม่ให้เขาลำบากใจ.
เจ้าหนูได้แต่ถามว่าทำไม. ถ้าหากพวกเจ้าไม่อยู่ด้วยกันจะเรียกความรักได้ยังไง.
กระต่ายตอบเพราะตอนนี้เจ้ายังไม่เศร้าไง. ใช้ชีวิตเลื่อยๆเดินตามทางของเจ้าไป.
แต่บอกไม่ได้เหมือนกันว่ามันจะนานสักเท่าใด. รอเวลามาถึงวันนั่นตัวเจ้าเองจะเข้าใจ.