เพราะที่ตรงนี้ คือแผ่นดินของนาคา ที่รอคอยสายลมนำพา คนที่ตั้งใจจริง
ครั้งหนึ่งเจ้าแสนคำฟ้า หลบทัพขอมมาหาที่พักพิง ณ ริมน้ำลาดกระทิง สร้างเมืองวาโยนคร
อยู่ชุ่มกินเย็น ก็เกิดทุกข์เข็ญอาเพศเมืองจม เมื่อบุตรเขยเจ้าเมืองเริงรมย์ เมืองล่มเป็นป่าดอน
จวบนาคามาเข้าฝันตายาย สร้างวัดถวายจึงได้รับพร แผ่นดินร่มเย็นเหมือนก่อน วาโยนครสอนใจ
* ว่าแผ่นดินดี ต้องคู่กับคนดี คนดีที่มีศีลธรรม อย่าให้คนซ้ำ มาทำแผ่นดินร้องไห้
คุณแม่สุจิตรา พานทอง สร้างพระธาตุวาโย ค้ำใจ โอ้ โอ...
ได้มาเมื่อใด ดั่งสายลมพัดใจชื่นบาน
เพราะที่ตรงนี้ เป็นแผ่นดินของนาคร มีมนต์ขลังฝังในลมจร อาทรด้วยธรรมเป็นทาน
จุดธูปขอพ่อแสนคำฟ้า ส่งบุญญาสมคำอธิษฐาน วาโยนครโบราณ จะคุ้มกันทุกคนที่ทำดี
