ความฮักเฮาสอง มันคงสิเป็นไปบ่ได้ อ้ายกับน้อง อาจสิบ่ได้เกิดมาคู่กัน
ฟ้าเพิ่นคงสั่งให้น้องเกิดมาเพื่อเจ็บ และให้อ้ายเกิดมาเพื่อฮักกับเขา ฮักเฮา บ่มีทางสิเป็นไปได้
น้องกะฮู้โตดี ว่าน้องสู้เขาบ่ได้ เขานั้นคือฮักใหม่ ส่วนน้องก็แค่คนเก่า
น้องเป็นคนเก่าที่อ้ายบ่แคร์ ต้องเป็นคนแพ้ ตั้งแต่มื้อที่อ้ายเลือกเขา ฮักเฮาก็ซ่ำกับว่าวที่ขาดลอยลม
* น้องต้องทนเศร้า ทนเหงาหัวใจ มื้ออ้ายถิ่มไป ไปฮักกับเขา
อ้ายลืมฮักเฮา อ้ายเลือกเขาเข้ามาแทนน้อง
อ้ายมีความสุขกับเขาคนใหม่ ส่วนว่าทางน้องนอนไห้เกือกกองน้ำตา
กับความฮัก ที่เคยสร้างมา ความทรงจำ ที่เคยผ่านมา มันจบลง เมื่ออ้ายบอกลา
วันที่น้ำตา ของน้องมันไหลอาบขี้ดิน
** ต่อไปนี้ มันกะคือสิบ่มีอีกแล้ว บ่มีอีกแล้ว ล่ะหนอคำว่าเฮาฮักกัน
เมื่ออ้ายนั้นเลือกเขาเป็นคนเฝ้าใจ น้องก็คงเฮ็ดได้ แค่ทำใจส่ำนั้น
ขอให้อ้าย กับเขาฮักกัน ขอให้อ้าย ไปฮอดฝั่งฝัน อย่าให้มีวันที่อ้ายนั้นต้องเสียใจ
ขอให้อ้ายไปฮอดฝั่งฝัน ขอให้เขาฮักแต่อ้ายเท่านั้น อย่าให้มีวันที่อ้ายนั้นต้องเสียใจ
