กาสะลอง ร่วงหล่นพื้น วันคืนเนินนานเปลี่ยวเหงา ลมหนาวพัดโบกโบย
โชยกลิ่นรักจากใจอ้าย ให้ลอยลมไปหาน้อง เพื่อเป็นผ้าฝ้ายมอบไออุ่น
เฮือนแก้วใด บ่งามเท่าความดี ที่ตัวน้องมี ให้อ้ายนั้นมันงามล้ำ
บ่มีเพชรพลอย ไพลินจินดาคำ แต่เมื่อมีธรรมนำน้อง ก็สุขใจ
* ฉัน...เชื่อว่าเธอ ยังคงรักกัน รักมั่น ไม่เสื่อมสลาย
ไม่...จากไปไหน วนเวียนคุ้มภัยในยามทุกข์ยามใจตรม
ฉันเชื่อว่าเธอ คนที่อยู่บนฟ้า ทุกกาลเวลา เธอไม่จากไปไหน
ไม่อาจมีสิ่งใด จะพลัดพรากใจเราสอง แม้ต้องตายจากกัน ก็เพียงตัวใช่หัวใจ
จุตติจุตตัง มรณังและก็จุตติ แม้รักกันปานใดแต่ ผลสุดท้ายกลายเป็นอัฐิ
แม้เวลาจะพรากเราจากการรักโลภ โกรธ หลง แต่ความดีนั้นยังคงอยู่แม้เรือนร่างโดนลากด้วยพระสงฆ์
ระทม ตรอมตรม โศกอารมณ์ใจอาวรณ์ ฝังจิต คิดหา ยามเวลาเธออาทร
ให้รักสว่างไสวเป็นดังแสงไฟดุจทินกร ให้รักมอบความอบอุ่น ในยามเหน็บหนาวเป็นดังอาภรณ์
รอนแรมเรื่องรักเธอจากไปไกลอีกชาติภพ ดวงมอญมันโศกนักอยู่แห่งใดจึงไม่ได้พบ
บ้านที่เคยมี แปล เคยไกว หมอนที่เธอเคยนอน เหลือเพียงแค่เท่าธุลีจากดุ้นฝืนในกองฟอน
ภมรกับช่อดอกไม้ยังมีเฉาและมีจากกัน ความเศร้าความสุขใดใดจะทิ้งเอาไว้เป็นเบื้องหลัง
ชื่อว่าเธอไม่เคยจากไปและอยู่ในความจำฉัน จะรักกันคณานับ ต่อให้ล่วงลับและดับขันธ์
( * )