เธอคงอยู่ในเมืองจนเคยจนชิน มาได้กลิ่นไอดินเลยไม่ถูกใจ
ในเมืองมีแสงมีสีสว่างไสว บ้านฉันยังใช้เทียนไขเป็นไฟส่องทาง
ถนนหนทางบ้านฉันยังเป็นลูกรัง ในเมืองเค้าเทลาดยางรถลาก่ายกอง
ไอ้ฉันมันคนติดดินไม่รวยเงินทอง เธอจึงมองว่าฉันนั้นมันต้อยต่ำ
* สายตาที่เธอมองมา บ่งบอกว่าเธอไม่พอใจ เวลาที่ฉันอยู่ใกล้ เธออย่างนั้น
วรรณะของเธออยู่สูง จึงมองฉันเหมือนคนจัณฑาล แต่ถึงอย่างไรก็ตาม ฉันมีหัวใจ
** แค่บ้านฉันไม่มีไฟแดง จึงถูกแทงด้วยคำพูดจา ไม่มีแม้ เสาไฟฟ้ามีแต่โรงนาโรงไร่
เธอจึงรังเกียจเดียดฉันท์ เพราะเหม็นกลิ่นโคลนสาปควาย เธอบอกว่ารับไม่ได้
ไอ้ฉันมันคนบ้านนอก
เธอจึงรังเกียจเดียดฉันท์ เพราะเหม็นกลิ่นโคลนสาปควาย เธอบอกว่ารับไม่ได้ ไอ้ฉันมันคนบ้านนอก