โฮ…… ทำไมไม่นอน
* ในเวลาเที่ยงคืน มันเหงาเหลือเกิน ตาฉันยังคงลืม แต่ไม่เคยลืมภาพเธอในสมอง
ยังคงจำติดตา ที่เธอไปกับเขา นาฬิกายังหมุนช้า เหมือนนับถอยหลังให้กายและใจของฉัน
ได้ตายลง…..
ตรงนี้ ใจเธอไม่เที่ยงตรงเหมือนนาฬิกา ที่มันคอยเตือนในทุกๆเที่ยงคืน
เธอพูดกับฉันว่าไม่ต้องโทรมา ถ้ามีอะไรสำคัญเดี๋ยวเธอจะโทรหา
Baby girl I am sorry เธอปล่อยฉันนั่งจิบไวน์ ยังไม่ Call me ฉันรอจนถึง Mid night
G-Shock มันขึ้นเตือน ไม่รู้ดาวไม่รู้เดือน ไม่รู้วันไม่รู้คืน จนสมองเริ่มเลอะเลือน
ดั่ง อยู่ในความฝัน คิดว่าเธอยังมีฉัน แต่ที่จริงไม่ใช่แล้ว เธอไม่เคยมีฉันในใจ
( * )
เธอไม่ต้องมาแคร์ไม่ต้องมาสนใจฉัน เธอไม่ต้องมาแคร์ไม่ต้องมาสนใจฉัน
แค่ทำให้ฝันเธอเป็นจริงฝันเธอเป็นจริง แค่นั้นก็พอใจ
แค่ให้เธอมีชีวิตที่สบายมีชีวิตที่สบายให้เธออยุ่กับคนที่ดูแลเธอได้
โทรหาเธอตั้งแต่เที่ยงคืนจนถึง Miss call 12 เธอได้ทิ้งฉันไปตั้งแต่วันนั้นหัวใจมันฟ้อง
เธอควรเลือกทางที่เธอจะเดิน ถึงแม้ตัวฉันต้องเหงาเหลือเกิน
ปล่อยให้ฉันฝันปล่อยให้ฉันเพ้อ เข้าใจตรงกันนะ “เฟิร์_”
อยากจะคุยกับเธอเสมอ แต่คงทำได้แค่ฝันละเมอ มีสิทธิ์แค่นั้นเข้าใจนะเออ
กว่าจะเดินมาถึงวันนี้ ถึงวันสุดท้าย เส้นทางที่ผ่านมา คงไม่มีความหมาย(อีกต่อไปแล้ว)
( * )
คิดถึงเสมอ….. คิดถึงแต่เธอ…… ถึงไม่ได้เจอ…… คิดถึงในเที่ยงคืนของทุกวัน…..