* ทุกครั้งที่มองบนฟ้ามันก็รู้สึกเปล่าเปลี่ยว ตัวฉันเดินคนเดียวอยู่คนเดียวตลอดมา
ทุกครั้งที่ฉันเหนื่อยล้า แค่อยากให้เธอนั้นกลับมา ตัวเธอก็ไปไม่ลา ไปไม่ลา ไม่ลา
ในวันที่ฉันเดียวดายในวันที่ฉันไม่เหลือใคร เธอไม่ไปจะได้ไหมจะเขียงข้างกันตลอดไป
เธอทำให้ฉันยิ้มไหว ไม่ว่าอ่อนล้าสักเพี่ยงไหน คุยก่อนอนแล้วคาสาย มันเป็นคื่นที่หลับสบาย
และสุดท้าย เธอก็หาย เธอจากไปโดยไม่ลา ลา ลา ล่า ….
ในตอนนี้มีแค่ฉันเพี่ยงคนเดียวกลืนน้ำตา
มีแค่เพียงภาพวันเก่าๆ เป็นเรื่องราวมากมายของเรา คิดถึงคนที่ทำกับข้าว ไม่สบายเธอก็มาเฝ้า
ตื่นขึ้นมาในตอนเช้าๆ นั่งกินข้าวคนเดียวมันเหงา เปลี่ยนดอกไม้ที่มันเหี่ยวเฉา คุยกับรูปที่ไม่มีเงา
( * )
คิดถึงเวลาที่กลับบ้าน ไม่มีเธอคนที่กอดแค่หมอนข้าง โทรไปก็ไม่รับสาย อยากจะรู้เธอเป็นไงบ้าง
ไม่ค่อยได้คุยกันนาน ฉันทำงานไม่มีเวลาว่าง หลายครั้งที่ไม่ได้เจอ ทุกเหตุผลก็มีแต่ข้ออ้าง
ต้องเชื่อในการเวลา เพราะว่าเธอไม่ได้อยู่ต่อหน้า ข้อแค่ได้เอ่ยวาจา อยากบอกลาสมบัติที่ล้ำค่า
ไม่ว่าชาติหน้าหรือว่าชาติไหน อยากจะขอเขียงคู่เธอตลอดไป
มีแต่แสงไฟ ทั้งที่คนยังมากมาย แต่ทำไมฉันรู้สึกว่าตัวฉันยังเดียวดาย
มองกลับไปในวันก่อน ฉันคิดถึงในวันเก่า เคยมีเธอมานอนกอด แต่ตรงนี้มันว่างเปล่า
ฉันยังรอเธอ Come back so Alone i'm sad ถ้าเธอไม่ย้อนกลับมา และฉันก็คงต้องยอมแพ้
( * , * )