บันทึกในกล่องความลับ เขียนว่ารักเริ่มต้นอย่างไร
และเหมือนจะจบตอนท้าย ด้วยรอยน้ำตาที่ซองจดหมาย
* หน้าชั้นเรียนวันนั้น ที่กระดานเขียนบางอย่าง ว่ารักใคร แต่กลับถูกลบ เมื่อคนหนึ่ง
ได้หายไป แต่กลับเป็นฉันที่เขียนแล้วไม่ลืม
** ยังเขียนข้อความซ้ำๆ จับดินสอแท่งเดิมอันนั้น ดูรูปคู่เธอกับฉัน ครั้งสุดท้าย
อ่านประโยคหลังภาพแล้วใจก็หาย เจ็บกับความลับที่พูดไม่ได้
ต้องเก็บเอาไว้ถึงนานแค่ไหน เพื่อลืม
อ่านย้ำข้อความอีกครั้ง เปิดซ้ำและอ่านอีกครั้ง หนังสือกลอนที่บทนั้น เธออ่านไว้
และจะขีดย้ำใต้ประโยคสุดท้าย ว่า รักเราเป็นไปไม่ได้
ยิ่งอ่านยิ่งคิด(ถึง)น้ำตายิ่งไหล ความลับที่ต้องซ่อนไว้ในกล่องดินสอ
ก็ยังคิดถึงเมื่อวาน เรื่องเธอกับฉันและเสียงเพลงของเรา กระดาษที่วาดความจำ
ด้วยแสงเงาของความหลัง เก็บในกล่องดินสอของเรา
เรียงความที่เธอเขียน ในจดหมายเป็นความลับฉบับสุดท้าย ต่อให้รักกันยังไงก็ไม่ได้
( * , ** )