ฉันเขียนเพลงนี้เมื่อฉันอายุยี่สิบแปด ความเก่งที่ฉันพอมีคือจําเรื่องแปลก
แต่แปลกแค่ไหนก็ตามไม่ทัน เรื่องแปลกใหม่ๆ ที่ฉันเจอทุกนาที
มีใครสักคนบอกฉันเมื่อตอนสิบขวบ ว่าการเติบโตจะทําให้ฉันเจ็บปวด
ฉันจําวันนั้นได้เป็นอย่างดี แต่ใครคนนั้น ไปไหนไม่รู้ตอนนี้
หนังสือเรียนอาจสอนให้คิด แต่ไม่มีใครสอนให้ใช้ชีวิต
* จึงไม่รู้เลยว่าฉันต้องใช้เวลาอีกนานเท่าไหร่ ถึงจะใช้ชีวิตได้ดีและดูเหมาะสมเสียที
เพราะฉันกําลังหลงทาง ในเขาวงกตอันใหญ่ ที่ชื่อว่าโลกใบนี้
เคยนึกว่าฉันเข้าใจชีวิตทุกอย่าง เวลาผ่านไปกลับกลายไม่รู้สักอย่าง
มีเพียงความคิดวัยเด็กของฉัน ที่เชื่อว่าฉันจะไปได้ดีสักทาง
แต่ซ้ายหรือขวาทางไหนฉันก็ไม่ชัวร์ กลับหลังไม่ได้และตรงไปฉันก็กลัว
ทุกคําแนะนําคือป้ายนําทาง ที่ชี้ไปกี่ทิศทาง ก็ล้วนมืดมัว
วินาทีผ่านไปทุกวัน ความเยาว์ในใจฉันยังคงมีหวัง
( * )
เด็กห้าขวบคนหนึ่งมีคําถาม ว่าจะมีชีวิตอยู่ไปเพื่อสิ่งใด
วันเวลาผ่านไป เด็กคนนั้นยังไม่ได้คําตอบ
(is this my own life? tell me how to make it worth enough?)
จึงไม่รู้เลยว่าฉันต้องใช้เวลาอีกนานเท่าไหร่ ถึงจะเริ่มเข้าใจทุกความเป็นไปในทุกวันนี้
ไม่รู้ว่าฉันควรจะทําอย่างไรต่อใครเมื่อไหร่ ให้ฉันได้อยู่อย่างถูกที่ถูกทางด้วยดี
( * )
ฉันเขียนเพลงนี้เมื่อฉันอายุยี่สิบแปด ทุกวันที่ผ่านฉันไปมีแต่เรื่องแปลก
แต่แปลกแค่ไหนก็ไม่เป็นไร เด็กน้อยคนนั้นจะได้ทําความเข้าใจ ชีวิตสักที
