ชีวิตน่าเบื่อเหมือนเรือไม่มีจุดหมาย เหนื่อยยากแสนเข็ญใครเบ่าจะเห็นมิเว้นวายขวาง
ชีวิตลำบากยากเย็นเล่าใครสงสาร ผู้คนโดยสารทุกวันแน่นยัดทะนานประจำ
วันหนึ่งหาเงินได้หลายร้อยบาท ตัดตี๋วขายเหม่อเผปลอนิดขลเขา
ชีวิตลำบากยากเย็นอย่างไรต้องทำ ไม่มีใครนึกเป็นโชคร้ายประดังบังเอิญ
พอสิ้นเดือนทีรับเงินค้าจ้าง หวังซือ้และจ่าย หมายคิดสำราญ
ชีวิตหมองหกม่นเหมือนคนถูกสาปบาปหนา ก้มหน้าทำไปก็ด้วยอาศัยความทนจนเคย
หากินเลี้ยงกายด้วยขายตั๋วบนรถราง โอ้กรรมกรรรถรางนี้ช่างเหมือนคนมีกรรม
แสนที่ รำคาญด้วยเสียงที่ตะโกนทุกคำ ปากคอยร้องมือ มือย่างทำมุ่งนำเงินเข้ากระเป๋า
โอ้คิดไปอนาถาไม่ใช่เงินของเรา โดนล้วงกระเป๋าวันนั้นแสนเศร้าต้องถูกตัดเงิน
นึกถึงเป็นกรรมนึกช้ำใจเหลือเกิน เกิดมาแล้วต้องเผชิญไอ้เงินนี่แหละต้องทาน
เงินทุกๆสตางค์ได้จากเหงื่อแรงกาย เมียยิ้มหน้าหวานใจสะท้านยื่นให้หมดเลย
แสนทรมาณยากหาความชื่นชิดเชย โอ้กรรมกรนี้เอ๋ย ใครเลยจะได้เห็นใจ
