เวลาลูกถามว่าตอนนี้คุณปู่อยู่ไหน ฉันตอบว่าปู่ของหนูตอนนี้อยู่บนพระจันทร์
เพราะมีบางคราวที่ฉันมองจันทร์แล้วเผลอไผล นั่งคิดถึงตอนวัยเด็กที่ฉันกับพ่อเคยเล่นด้วยกัน
ทุกๆตอนเที่ยงวันฉันจะได้กินข้าวที่พ่อซื้อมาส่งให้ฉัน ถึงที่โรงเรียน จริงๆกินดีกว่าเพื่อนทุกมื้อ
พ่อบอกให้ตั้งใจเรียนจะได้ได้ดีกว่าพ่อลื้อ ที่เป็นเพียงยามธนาคารแต่ก็ไม่ปล่อยลูกอดมื้อ
พ่อซื้อบ้านด้วยการกู้ ใช้หนี้ด้วยการอด ทั้งบ้านเรามีผ้าห่มผืนเดียว แต่ห่มด้วยกันหมด
พ่อสอนเกิดเป็นมนุษย์นั้น กฏเเห่งกรรมเป็นผู้กำหนด
แล้วชอบสวดมนต์อยู่ในห้องพระคือภาพที่ฉันยังจำยังจด
เป็นไข้นอนหนาวขด ฉันยังเห็นพ่อนั่งเฝ้า เห็นภาพมื้ออาหารที่เรานั่งกินกลางแมงเม่า
พ่อชอบเพลงเดือนเพ็ญ สุ่มไฟให้แรงเข้า และบอกเสมอว่าตอนพ่อแก่และพ่อหวังพึ่งแรงเจ้า
* ภาพสะท้อนย้อนกาลเวลา อาจฉายมาแจ่มชัดในใจ ทุกรอยยิ้ม ทุกร้องไห้ ที่เคยจากมา...
ไม่อาจย้อนแก้ไขคืนวัน ชีวิตฉันมีเพียงเดินหน้า แต่คืนนี้ อดีตหวนมา...คงเพราะแสงจันทร์
ค่ำคืนจันทร์ฉายส่งให้ความมืดสลายไป ในคืนที่ความคิดถึงไม่เคยจะหายไป
ฉันนั่งมองจันทร์ในวันที่พ่อไม่หายใจ จะร้องคร่ำครวญปานใดหัวใจก็รู้ว่าสายไป
พ่อฉันผูกคอตายอยู่ในห้องเพียงลำพัง ฉันทิ้งให้พ่อเดียวดายในวันท่านแก่หมดกำลัง
เพียงเพราะฉันเกลียดชังที่พ่อขี้เมาติดสุรา และกว่าตอนฉันจะได้สติก็ตอนพระสวดกุสลา
ฉันเคยด่าพ่อว่า ไหว้พระทำไมไร้สาระ ไหว้พระแล้วกินแต่เหล้า พระเจ้าคงสนตายห่าละ
ในวันที่พ่อฉันตาย ฉันพบรูปฉันใต้ฐานพระ พ่อเพียงก้มหน้าสวดมนต์อ้อนวอน ให้ฉันมีสุขมีฐานะ
เวลาลูกถามพ่อคะ คุณปู่อยู่ไหนกันเล่า ฉันตอบคุณปู่มองเราอยู่ข้างบนจันทร์เจ้า
ปู่ยังส่องความมืดให้พ่อก้าวเดินไป แม้เสียใจและยังเสียดาย ปู่อุ้มหนูน้อยเกินไป
( * )
บทเพลงนี้จึงเขียนขึ้นมา...เพราะคิดถึงกัน คืนนี้ใจถวิลถึงวันเก่า วันที่ยังเคยมีเราอยู่แนบใจ หลับตาเถอะ รุ่งเช้าคือวันใหม่ เก็บความคิดคำนึงไว้...เพียงผู้เดียว