ข้าว ในดอก ปั้นหนึ่ง ที่หมาน้อย นั่ง คอยเฝ้า
ถ่าเจ้าของโยนปั้นเข้ามา เลี้ยงเอาไว้ ถ่าหอน ถ่าเห่า
ถึงบ่แซ่บ คือจั่งอื่นเขา กะพอได้เอา ไว้ให้ประทังชีวี
บ่ ต่างกัน กับอ้าย ที่รอคอย เศษความเหงา จากคนดี
บ่ได้หวัง ต้องเป็นคนสำคัญ แค่นานนาน ได้คุยกันที
พอให้หัวใจดวงนี้ มันบ่เหงาตาย
* บ่ต้องหลวงต้องหลาย โยนมาให้คือข้าวเกียหมา
ดนๆ โยนคำหวานมา พอได้ยาหัวใจของอ้าย
ถ้าเจ้าสิคิดหลูโตน กะช่วยคนหยดความจริงใจ
พอบ่แค้นติดคอตาย (กะมีแฮงหลาย หัวใจโซโซ)
บ่ได้หวังสิปีนขึ้นไปคว้าเจ้า เป็นหมาน้อยได้หยอกคลายเหงากะบุญพะโล้
บ่ได้คิดสิฝันให้มันเกินโต แค่ได้เกียกเว่านำกะเป็นบุณโข ของหัวใจอ้าย
( * , * )