ความหวังที่ริบหรี่ก่อนที่คิดจะลานอน จะให้ที่นี่สงบต้องใช้กี่ประการพร
พยายามจะเข้าใจทำไมบางคนยังอาวรณ์ เรียกหาความสงบที่มันเกิดขึ้นยากกว่าประชากร
การจราจรที่เห็นแล้วก็คิดตาม มันนึกขึ้นเองในใจถึงแม้ไม่อยากจะวิจารณ์
สิ่งที่เราหวังมันก็อาจเป็นเพียงแค่นิทาน ที่เขาหล่อเขาหลอมเราไว้ด้วยตรรกะที่พิการ
ไม่ต้องคิดนานกับคำถามก่อนหน้า เจ้ารู้สึกยังไงจงเผยออกมาบอกข้า
แค่มองไปที่กระจกแล้วถามตัวเองก่อนว่า ในวันที่เจ้าหมดประโยชน์ใครจะคบจะกอดบ้าง
บางคนก็ทิ้งขว้างความเป็นมิตรซะหมดเปลือก บางคนต้องดิ้นพล่านสู้ชีวิตด้วยหยดเหงื่อ
และบางคนยังแสร้งอ้างด้วยสีหน้าที่ตกเจื่อน เหมือนประเทศที่ทุกข์ทนแต่ทุกคนก็ยิ้มเพื่อกลบเกลื่อน
แค่คิดตามผมตอนที่คุณสดับฟัง มองไปตามถนนยังเห็นแต่คนที่กัดฟัน
บ้างประสงค์ในยศถาปรารถนาถึงสิบพัน บ้างแค่หวังเป็นฝั่งเป็นฝามีหน้าสกุลประดับดัง
ก้มมองหาคำอธิบายในหลักธรรม ผมเกิดสงสัยทำมันเจ้าสัตว์ประเสริฐมันไม่เคยรู้จักจำเลย
บางทีก็ได้แต่ฝันว่าความเป็นจริงมันกลับกัน และสันติภาพมันไม่อาจจะเกิดด้วยเพียงแค่การสัมผัสคำ
หรือคนเราไม่รู้จักฟัง
Everybody says peace but I see no changes
Stop the brain wars. Can you stop the same politics games
All my tempo I keep with Would bring you back to my basic
I feel in peace then I keep it please tell your love when I leaving
กูไม่อาจจะฝืน ห้าม หัก หรือว่าเข้าไปขัดความคิดคน
เพราะแค่เพียงสีผิวคุณค่าภาษาจึงสมมุติว่าฟ้าขีดทิศลม
ตั้งศาสนาเป็นนิคม แต่งตั้งให้เป็นศาสนิกชน
เข่นฆ่าอีกพวกเพราะว่ามันดูต่าง มันไม่สะอาด ประหลาด มันพิกล
แต่ก็ยังมีคนถูกดินฝังร่างถูกล่าเพื่อสันติภาพ คนมองคนว่าไม่มีค่าถึงได้เป็นปัญหาที่ถูกพิพาท
นี่มันสันติสุขหรือบุพเพสันนิวาส เมื่อไม่เห็นบนสารบนนกพิราบ มีแต่ความพินาศว่ะ
ให้ตายเถอะ! ทั้งที่อยากที่จะเห็นสันติภาพที่คิดวาดฝันก่อนจะหมดลม
ปล่อยเพลงปลดปล่อยความคิดของมนุษย์ให้มันอยู่ในทิศที่มันปลดปลง
เพราะสุดท้ายปลายทางจุดจบ ไม่ว่าบทของคุณของผมก็หมดคง
หวังว่าวันพรุ่งนี้พายุที่พัดจะผ่านและจบลง มันต้องจบลง...
