* แค่วันที่ฝนพรำ มันก็ยิ่งทำไห้นึกถึงเรื่องราวเดิมๆ
แค่วันที่คิดถึงเธอ ฉันก็ต้องห้ามใจ ไม่ทำพฤตกรรม เดิม ๆ
ห้ามใจไม่โทรหาเธอ กลัวเค้าไม่เข้าใจในความสัมพันธ์ของเรา ในความสัมพันธ์ของเรา
ท้องฟ้ามันมืดมน ชั้นยังคงนั่งอยู่ตรงที่ประจำ
ที่ที่เราทั้งสองคนเคยนั่งดัวยกัน มีเธอและชั้นกับเสียงเพลงเดิมๆที่เคยฟัง
มองดูผู้คนมากมายกลางถนน นึกถึงวันที่เราทั้งสองเดินจับมือท่ามกลางฝน
นึกถึงตอนที่เปียกปอนกันไปด้วยเม็ดฝน แต่เรากลับกลายเป็นคนที่หมดรักกัน โดยไม่มีเหตุผล
ตอนนั้นคิดว่าคุนคงไม่มีใจ และไม่ว่าทำไงไม่มีทางที่ you จะ be mine
ข้อความนี้คุณคง ไม่ repiled สุดท้ายก็ต้องห้ามใจ ไม่อยากที่จะโทรไป
( * )
มันมีแค่บางซีน ที่ท้องฟ้าเป็นสีเทาแล้วคิดใครบางคน
ไม่มี time machine ได้แต่ปล่อยไห้ความคิดถึงมันลอยไปตามลม
ตั้งแต่วันที่เราจากลา ไม่เหลือความคิดถึงเพราะเธอนั้นคงไม่ได้ฝากมา
ยิ่งมาเห็นภาพที่มันบาดตา ยังเจ็บอยู่ข้างใน เวลาที่คิดถึงขึ้นมา
แต่ที่ตรงนั้นมันเป็นเขา คนที่เหงาก็คือชั้น มันคือขั้นเองที่ทุกทรมาน
แต่ว่าเธอนั้นมีเขาคอยดูแลวันที่เหงา เธอคงเห็นฉันเป็นคนน่ารำคาญ
( * )
