ผู้ลางคน เกิดมาเพื่อเป็นเพื่อนกัน
ขีดมาอย่างนั้น ได้แต่เข้าใจ
น้ำแข็งก็เย็นทุกก้อน ไฟกะฮ้อนคักหลาย
และเธอบ่เคยมีใจ ก็เป็นความจริงคือกัน
ซ่อนความลับ อุกอั่งคับห้องหัวใจ
ทนเป็นเพื่อนไป ทั้งที่ใจแอบฝัน
คำว่าฮักจากหัวใจ จมน้ำตายทุกวัน
ก็น้ำท่วมปากอย่างนั้น
เธอบ่เคยได้ฟังเสียงใจ
อ้ายมีคำที่บ่กล้าเว้า
อ้ายมีคำที่บ่กล้าปาก
ที่บ่เว้ากะย่อนบ่อยากเสียเธอไป
ย่านว่าเพื่อนฮอดกะสิบ่เหลือ
ย่านว่าแฟนฮอดกะสิบ่ได้
ย่านเว้าไปแล้วเสียใจ
ในคำตอบที่เธอให้มา
สุดท้ายนี้ กะเป็นคือเก่าต่อไป
ดีกว่าหัวใจ อ้ายต้องพบเจอน้ำตา
สองเฮาเป็นแฟนบ่ได้
คงเป็นเพราะโชคชะตา
ที่ทำให้เฮาเกิดมา
มีวาสนาแค่เป็นเพื่อนกัน
อ้ายมีคำที่บ่กล้าเว้า
อ้ายมีคำที่บ่กล้าปาก
ที่บ่เว้ากะย่อนบ่อยากเสียเธอไป
ย่านว่าเพื่อนฮอดกะสิบ่เหลือ
ย่านว่าแฟนฮอดกะสิบ่ได้
ย่านเว้าไปแล้วเสียใจ
ในคำตอบที่เธอให้มา
อ้ายมีคำที่บ่กล้าเว้า
อ้ายมีคำที่บ่กล้าปาก
ที่บ่เว้ากะย่อนบ่อยากเสียเธอไป
ย่านว่าเพื่อนฮอดกะสิบ่เหลือ
ย่านว่าแฟนฮอดกะสิบ่ได้
ย่านเว้าไปแล้วเสียใจ
ในคำตอบที่เธอให้มา
ย้านว่าเพื่อนฮอดกะสิบ่เหลือ
ย่านว่าแฟนฮอดกะสิบ่ได้
ย้านเว้าไปแล้วเสียใจ
ในคำตอบที่เธอให้มา
