มันน่าแปลกที่ฉันนั้นพยายามทำทุกทาง เพียงต้องการแค่ใจเธอ แต่กลับยิ่งเลือนกลับยิ่งลาง
วันเวลายิ่งนานมันยิ่งจางคงสมควรต้องปล่อย น้ำหยดหินทุกวันแต่หินก้อนนั้นมันกลับดันไม่กร่อย
มันไม่มีเจ้าชายมีเจ้าหญิงเหมือนอย่างในนิทาน เจ็บที่ทำได้เพียงคิดถึงเธออยู่ในยามวิกาล
มันช่างทรมานเพราะว่าใจเธอไม่มีให้กัน ต่างกับเขาที่อยู่เฉยๆแต่ตัวเขาเองกลับได้มัน
* ความพยายามอยู่ที่ใด ความพยายามอยู่ที่เดิม ไม่เห็นจะมีอะไรเพิ่มเติม
เธอไม่เคยมองมาเช่นไร เธอไม่เคยมองมาเช่นเดิม แบบนั้นไม่มีประโยชน์
** ถ้าคนที่รัก มันก็รัก ไม่ต้องทุกข์ใจ คนไม่รัก คือไม่รัก ไม่ต้องฝืนใจ
เธอไม่รัก รู้ก็รู้ ช่วยหักห้ามใจ ได้ไหม
ถ้าคนที่ใช่ มันก็ใช่ ไม่ต้องดิ้นรน คนไม่ใช่ คือไม่ใช่ ไม่ต้องวิ่งวน
ยอมรับมัน ว่าผิดหวัง และต้องเสียใจสักหน
บอกตัวเองให้พอแต่ใจมันดันรั้นใจมันยังพลั้ง คิดว่ามีโอกาสถึงแม้สุดท้ายจะพังยับเตือนไม่ฟังละ
ถามตัวเองทุกวันทำไมฉันยังไม่ใช่สำหรับเธอ ใจเธอมีให้มันแต่ตัวฉันตอนนี้ภาพมันกลับเบลอ
และโลกก็สอนให้รู้ว่าคนที่ใช่ไม่ต้องพยายาม เห็นได้จากใจที่ฉันให้ไปแต่เธอไม่ให้ราคาตาม
มันไม่มีประโยชน์เลยมาตั้งแต่แรก ฉันไม่ใช่คนโปรดเธอมาตั้งแต่แรก
มันคงดีซะกว่าเกิดฉันจะแยก เพราะถ้าเกิดฝืนไปมันก็มีแต่แย่ลง
( * , ** )
( ** )
ถ้าคนที่รัก มันก็รัก ไม่ต้องทุกข์ใจ คนไม่รัก คือไม่รัก ไม่ต้องฝืนใจ
(แต่เธอไม่รักฉันรู้ดี เป็นแค่ที่พักพอเข้าใจ ทำดีให้ตายก็แค่พี่น้องเธอไม่เคยมองด้วยซ้ำไป)
ถ้าคนที่ใช่ มันก็ใช่ ไม่ต้องดิ้นรน คนไม่ใช่ คือไม่ใช่ ไม่ต้องวิ่งวน
(ถึงแม้ไม่เป็นอย่างที่หวัง ถึงแม้ฉันต้องกลับมาเหงา สักวันต้องเจอสักคนที่เราบังเอิญว่าใช่สำหรับเขา)
alright!
