ความรักมันก็คืออาหารเช้า คือเสื้อผ้าที่รีดแล้วแขวนไว้กับถุงเท้า
คือค่าขนมบนหลังตู้เย็นบางทีก็วางหน้าทีวี คือการให้คือเสียสละคือความห่วงใยและหวังดี
มันคือการปาดเหงื่อแล้วเสกให้กลายเป็นค่าเทอม เป็นข้าวของเครื่องใช้ในบ้านเป็นค่ากับข้าวเธอ
ที่สู้อยู่ทุกวันไม่ใช่เป็นเพราะอำนาจเงิน แต่เพราะว่าคนที่บ้านสำคัญในทุกๆก้าวเดิน
คือคนที่คอยบ่นคอยว่าทุกวี่ทุกวัน แต่จะยื่นมือเข้ามาช่วยในวันที่เราติดหนี้พนัน
คนที่จะคอยมาประกันเอาข้าวของไปจำนำ คือคนที่เราอยากเจอเป็นคนสุดท้ายอยู่เป็นประจำ
แต่วันที่เราหายพวกเขาจะหากันจนตาแหก โดนจับยาพวกเขาจะพากันน้ำตาแตก
คือคนที่จะร้องไห้ฟูมฟายแล้ววางดอกไม้จันทน์ ตอนใส่ชุดนักเรียนไปตีกันแล้วโดนยิงเข้าที่กลางแสก
ไม่ใช่ไอ้คนที่ตอแหลว่าแม่งไม่มีใคร ไม่ใช่ไอ้คนที่บอกว่ารักทุกวันแต่แม่งไม่มีใจ
ความรักไม่เคยทำร้ายใคร ถึงแม้โดนหลอกไปหลายตัง
ความรักไม่เคยทำร้ายใคร มีแต่เรานี่แหละทำร้ายกัน
เธอลองไปรักหมาดูเธอลองไปหาแมว เธอลองไปรักรถดูไปหาเรือไปหาแจว
อย่าเสียเวลาไปรักมันเลยไอ้คนที่มันไม่เหลือใจ เธอลองไปรักอย่างอื่นดูบ้างนะวันที่เธอไม่เหลือใคร
* ลองรักในสิ่งที่ทำ รักในสิ่งที่เป็น รักในสิ่งที่เห็นว่าคอยอยู่ใกล้
เธอรักตัวเองหรือยัง ก่อนที่จะไปรักใคร วันนึงเธอจะรู้และเข้าใจความหมาย ว่ารักนั้นอยู่ไม่ไกล
เธอแค่มองข้ามไป รักนั้นอยู่ไม่ไกล เธอแค่มองข้ามไป
ความรักคือคนที่เขาทำหน้ากลุ้ม ตอนรอเธอกลับบ้านแล้วเข็มสั้นบอกห้าทุ่ม
คือคนที่เธออ้วกแตกเขากล้าเช็ดเขากล้าอุ้ม ความรักอยู่ในเสื้อผ้าในกลิ่นน้ำยาปรับผ้านุ่ม
ตอนเธอร้อนรุ่มเพราะพิษไข้จะเช็ดตัวให้ค่อนคืน ขอเพียงให้เธอมีไฟความรักยอมกลายเป็นท่อนฟืน
ความรักไม่ใช่ขอบฟ้าให้เธอบินหลาเพื่อหาเสาะ แต่รักนั้นคือกิ่งไม้เมื่อปีกเธอล้าถลาเกาะ
คือน้ำปลาเหยาะปรุงรสในต้มข่าเธอ คือคนที่เธอท้อแล้วเขาจะคอยตบที่บ่าเธอ
ไม่ใช่ไอ้คนที่เบื่อแล้วสุดท้ายก็ฟ้องหย่าเธอ แต่ยามเมื่อเห็นเธอเจ็บแล้วเขาจะเจ็บไปยิ่งกว่าเธอ
เขาอาจด่าเธอแล้วเขาก็บอกว่าช่างมัน ถึงใครเค้าจะไม่รักแต่ยังมีเราอยู่ข้างกัน
รักไม่ใช่ดวงดาวที่พราวแสงอยู่ข้างจันทร์ แต่รักนั้นอยู่กับเธอตั้งแต่แม่เธอเริ่มตั้งครรภ์
( * )
