ฉันเป็นเพียงแค่ความรู้สึก
ที่แฝงไปในบทเพลงช้าๆ ในสายลมที่พัดที่แผ่วมา
ฉันอยู่ทุกแห่งหน ท่ามกลางผู้คนมากมาย
แต่ไม่มีสักใครคนจะมองเห็น
เมื่อเมฆครึ้มดำก่อตัวเมื่อไหร่
เมื่อฝนโปรยปรายปกคลุมท้องฟ้า
เมื่อหัวใจที่แสนจะอ่อนล้า
ของเธอยอมให้ฉันมาอยู่ข้างกาย
ให้ฉันได้เห็นน้ำตาที่รินไหล ไม่รู้ตัว
ฉันคือความเงียบเหงาเดียวดาย อยู่ในความคิดคำนึง
ฉันคือความเงียบเหงาเศร้าซึม ร้าวลึกๆซึมลงไปภายในใจ
แต่ฉันไม่เคยอยากเห็นใครๆ ต้องมาทุกข์ทน
เพราะว่าฉัน ขอโทษจริงๆ
เมื่อเสียงเพลงเศร้าแผ่วมาทั้งบ่าย
จากห้องที่เธออยู่เพียงลำพัง
และฉันได้แต่หวังแค่ให้เธอ
เดินออกจากห้องนั้น แล้วเปิดหัวใจ
ไปพบใครๆให้เธอได้ห่างไกล ให้ห่างฉัน
ฉันคือความเงียบเหงาเดียวดาย อยู่ในความคิดคำนึง
ฉันคือความเงียบเหงาเศร้าซึม ร้าวลึกๆซึมลงไปภายในใจ
แต่ฉันไม่เคยอยากเห็นใครๆ ต้องมาทุกข์ทน
เพราะว่าฉัน ขอโทษจริงๆ
ฉันคือความเงียบเหงาเดียวดาย อยู่ในความคิดคำนึง
ฉันคือความเงียบเหงาเศร้าซึม ร้าวลึกๆซึมลงไปภายในใจ
แต่ฉันไม่เคยอยากเห็นใครๆ ต้องมาทุกข์ทน
เพราะว่าฉัน ขอโทษจริงๆ
แค่เปิดหัวใจเธออีกครั้ง แล้วฉันจะไป