* นี่ฉันเอง..คนนี้ นี่ฉันเองคนเดิมที่ยังรักเธอ
นี่ฉันรอที่จะได้เจอ ยังรอที่จะพบเธอ ไม่ว่านานเเค่ไหน
นี่ฉันเอง...คนนี้ นี่ฉันเองเธอยังจำกันได้รึเปล่า
นี่ฉันรอที่จะได้ข่าว ยังพอรู้ถึงเรื่องราว นี่ฉันเองคนนี้
ฉันไม่รู้เธอจะขำ หรือขยำมันทิ้งไป แทบไม่รู้เลยด้วยซ้ำว่าจะได้อ่านมันหรือไม่
ที่กลัวยิ่งกว่านั้นแต่ก็ยังจะฝืนใจ คือกลัวเธออ่านแล้วจำไม่ได้ว่าฉันคือใคร
สวัสดีนะ ยังสบายดีรึเปล่า จะได้ยินข่าวคราวก็ตอนที่เพื่อนเธอบอกกล่าว
ฉันฝากจดหมายนี่ ผ่านเพื่อนของเธอไป อย่าเพิ่งตกใจ จะเล่าให้ฟังว่าฉันเป็นใคร
วันนั้นเป็นวาไทน์เธอได้ดอกไม้จนเต็มมือ แต่ฉันหลบอยู่หลังเสา ยืนมองเป็นไอบื้อ
ตอนเธอสบตาฉันเอาแต่ยืนแข็งทื่อ เธอยิ้มแล้วจากไป เลยไม่ได้ให้ดอกไม้ในมือ
ฉันเก็บมันใส่สมุด ทับมันมาหลายปี จนมันแห้งติดกระดาษ และเอาใส่จดหมายไปด้วย
ถึงบางใบมันอาจจะหลุด แต่อย่างน้อยในที่สุด มันก็ถึงมือเธอ คนที่ฉันรักมาเสมอ
( * )
ตอนมหาลัยไม่รู้เธอจำได้ไหม สารภาพตรงนี้เลยฉันสอบเข้าเพราะตามเธอไป
เราทักกันในโรงอาหาร และงานมหาลัย เธอยิ้มตามมารยาท เพราะฉันก็เหมือนคนอื่นไกล
หลังจบการศึกษา ต่างคนก็แยกย้าย บางคนติดต่อได้ บางคนก็เงียบหาย
และหลังจากงานเลี้ยงรุ่น ที่ผ่านมาเมื่อปีกลาย ฉันตัดสินใจเขียนจดหมาย ฉบับแรกและคงสุดท้าย
ยินดีด้วยนะ เพิ่งรู้ว่าเธอจะแต่งงาน ปลายปีนี้และ
หวังว่าคงจะเชิญฉันไปเป็นสักขีพยาน ถ้าเธอไม่รังเกียจฉันอยากจะไปยินดีในงาน
และ ขอโทษที่ส่งจดหมายไป ถ้าไม่บอกให้เธอรู้ชีวิตนี้คงเสียใจ
แค่เห็นเธอมีความสุขคือสิ่งเดียวที่ฉันต้องการ ลงท้ายด้วย ปล.ว่ารักและห่วงตลอดกาล
ไม่รู้ว่าเธอจำได้ไหม กับเรื่องราวของเราคราวนั้น เเต่ฉันยังจดจำวันเหล่านั้นได้ดี เเละยังคิดถึง
