เด็กน้อยบ้านนอก ดอกหญ้าริมทาง ถูกความจนขว้าง มาหล่นกลางเมืองใหญ่
อดบ้าง อิ่มบ้าง ลมโชคชะตาพัดพาไป หล่นบนกระถางใจ ของผู้คน
* ออกดอกใบงดงาม เพราะความหลูโตน ข้ามหุบเหวความจน ด้วยความฮักแพง
** อย่าถิ่มกันเด้อ อย่าป๋ากันเด้อ ฮักแท้ กว่าสิหาเจอ มันเนิ่นนานแฮง
อย่าถิ่มกันเด้อ สงสารอีหล่าคำแพง ใส่ปุ๋ยความฮักแฮง ซอมดอกหญ้าบาน..
ผู้สาวบ้านบ้าน แรงงานเลื่อนลอย คนตัวน้อยน้อย กลางดงตึกสูงตระหง่าน
สุขง่าย ยิ้มง่าย เพราะใจมีฮักคุ้มกัน ดอกหญ้าจึงพร้อมบาน ทุกแห่งหน
( * , ** , ** )