พอดีกว่า กับการที่ต้องเหนื่อยล้า
ฉันนั้นต้องเอ่ย คำลา
เหตุใดเธอจึงเฉยชา
สายตาเธอเหม่อและลอย
เปรียบเหมือนดั่งเธอเฝ้าคอย
ให้เขาได้กลับคืนมา
เหนื่อยใจกับความเฉยชาของเธอ
เหมือนดอกไม้ ที่เธอทำมันหล่นหาย
และร่วงโรยตามเวลา
อยู่ไปก็ยิ่งค้างคา นับวันยิ่งดูไร้ค่า
เมื่อเธอให้เขาเข้ามา ฉันคงต้องปล่อยเธอไป
เหตุใดเธอช่างเลือดเย็นเหลือเกิน
มันจบไปแล้ว รักนี้ที่เคยเป็นมา
มันเหนื่อยล้า และทรมานเกินไป
เนิ่นนานยิ่งหนักใจ ฉันไม่อาจจะเข้าใจ
มันเสียเวลาเนิ่นนานเกินไป
กับคำว่ารักที่มันจอมปลอมของเธอ
เธอกับฉัน ก่อนเคยมีความอ่อนหวาน
เหลือเพียงแค่ความทรงจำ
เมื่อความรักกลายเป็นสีดำ
ถ้อยคำที่เคยอ่อนหวาน
กลับกลายเป็นคำถากถาง
เหลือเพียงแค่วัน เวลา ที่มันไม่คืนย้อนมา
มันจบไปแล้ว รักนี้ที่เคยเป็นมา
มันเหนื่อยล้า และทรมานเกินไป
เนิ่นนานยิ่งหนักใจ ฉันไม่อาจจะเข้าใจ
มันเสียเวลาเนิ่นนานเกินไป
กับคำว่ารักที่มันจอมปลอมของเธอ
มันจบไปแล้ว รักนี้ที่เคยเป็นมา
มันเหนื่อยล้า และทรมานเกินไป
เนิ่นนานยิ่งหนักใจ ฉันไม่อาจจะเข้าใจ
มันเสียเวลาเนิ่นนานเกินไป
กับคำว่ารักที่มันจอมปลอมของเธอ