อ้อมกอดแม่ยังละมุน ตักอุ่นนั้นยังน่านอน
แสงดาวยังคงอาทร เเสงเดือนส่องนวลห้องใจ
ใต้เงาความจนเทาทึม มีความรักที่ลืมไม่ได้
ได้แต่ฝากถ้อยคำออนไลน์ ผ่านน้ำตาไปหาเนือง ๆ
*กลางตึกสูงตรงนี้ ไม่อุ่นคือบ้านเรา
มีแค่เพียงความเหงา กอดเราแนบกลางใจเมือง
**เรื่องเล่าของเช้าวันนี้ เราคือแรงงานจนจน
เดินอยู่ร่วมถนนกับความลำบากเช้าค่ำ
ใส่ชุดยูนิฟอร์มของคนอาบเหงื่อต่างน้ำ
หลับไปกับคำถามถึงชีวิตที่ดี
ปูเส้นทางความเหงา ทอดยาวถึงบ้านนา
เก็บทุกหยดน้ำตารดต้นรักในใจนี้
ข้ามสะพานคิดถึง กลับไปหามาหลายปี
ไม่นานจะทิ้งเมืองนี้ ไปรักความรักที่บ้านเรา
ทุ่งนาที่ร้างแรงงาน เรือนชานทรุดโทรมเซซัง
ประตูรั้วบ้านผุพัง เกรอะกรังหยากไย่ความเหงา
ไม่นานกลับไปหา รักษาไข้ครึ้มซึมเศร้า
รออีกไม่กี่แสงดาว ลูกสาวจะกลับบ้านไปกอด
( ซ้ำ *,** )
