ดั่งมี ใบมีดทิ่มแทง ช้าๆ มันแทงลงไป ไม่มี ไม่มีเรี่ยวแรง ไม่อาจแกล้ง ว่าไม่เป็นไร
กูมักจะโดนตัดสินจากคนประเภทหนึ่ง ประเภทที่เหยียดให้คนอื่นดูต่ำ ขอเรียกว่าคนประเภทมึง
ประเภทที่ดูถูกกูว่าโง่คล้ายๆกับสัตว์ประเภทหนึ่ง
งั้นกูยอมโง่เหมือนเดิมดีกว่า ดีกว่าฉลาดแล้วต้องกลายเป็นคนประเภทมึง
แล้วทำไมต้องไปตัดสินคนอื่นโดยที่เอาตัวเองเป็นที่ตั้ง
ถ้าจะเป็นคนดีจากการที่ชี้คนอื่นว่าเลวก็อย่าเป็นเลยเหอะพี่ท่าน
เพราะมึงก็ไม่ได้ต่างไปจากคนอื่น ไม่ว่าที่ยืนหรือว่าที่นั่ง
หรือมึงแค่ที่ต้องการที่จะเอาชนะ เลยต้องใช้คำพูดแทนมีดสั้น . .
* อยู่ๆก็มีแต่น้ำตา จิตใจก็เริ่มอ่อนล้า มลายหายไป
ช่วยบอกกันทีได้ไหม ฉันทำสิ่งใด ถึงต้องมาเจ็บช้ำ
( * )
เห็นกูร้องหน่อยเลยตัดสินว่ากู POP อ้อ HIP HOP ตัวจริงต้อง RAP รัว
พอกูเอื้อนลิเกไปไมค์ทองคำนู้นดิ กูคงไม่ใช่HIP HOP ชัว
แล้วมึงเอาอะไรเป็นเกณฑ์วัด สิ่งที่มึงบัญญัติ ทำไมกูต้องตาม
มึงอย่าทำตัวเป็นไม้บรรทัดไปวัดคนอื่นจากสิ่งที่ต้องการ
ไม่มีเหตุผลที่กูต้องเป็นในสิ่งที่มึงต้องการให้เป็น ขึ้นชื่อว่าไฟยังไงก็ร้อนไม่เชื่อมึงลองมาทำให้เย็น
ไม่อยากจะเสียเวลามาเถียง ไม่อยากใช้เสียงโดยไม่จำเป็น
อย่ามาตัดสินว่ากูกระจอกถ้ามึงยังบอกว่าไม่เคยเห็น
ตักไรม์กูใส่เข้าไปในกระโหลก แล้วเอาหัวชะโงกออกไปฟัง มึงอย่าตัดสินคนอื่นจากภายนอก
นี่มึงเข้าใจยัง . .
กลับกลายเป็นเธอที่แทงฉัน ไม่ใช่ผู้คนอื่นหมื่นล้าน
กลับกลายเป็นเธอ ที่ทำให้ใจเจ็บช้ำ คนที่ฆ่าฉัน
** สุดท้ายมันก็เป็นแค่เรื่องว่ามึงกับกูใครเหนือกว่า มึงดูถูกกู กูเลยดูถูกมึง แค่มึงกับกูที่เหลืออย่า
หรืออาจจะเป็นเพราะกูแบกโลกทั้งใบเอาไว้ให้เหนือบ่า
ราวกับตัวกูที่มันฆ่าตัวเอง จากกฏและเกณฑ์ที่คนอื่นสร้างไว้เพื่อล่า
กูว่าการศึกษาไม่ได้ตีราคาให้ตัวคน เสื้อผ้า หน้าผม ไม่ใช่ตัวตัดสินว่าคนนี้รวยคนนั้นจน
รอยสักบนผิวหนังไม่ได้คัดสรรว่าคนนี้ดีคนนั้นโจร
ถึงจะอิสระทางความคิด แต่ก็ไม่มีสิทธิ์ตัดสินชีวิตคนทั้งคน ไอสั... . .
( * , * , ** )