เรณูนคร ถิ่นนี้ช่างมีมนต์ขลัง ได้พบนวลนาง ดั่งเหมือนต้องมนต์แน่นิ่ง
น้องนุ่งสิ้นไหม ไว้ผมมวยสวยเพริดพริ้ง พี่รักเจ้าแล้วแท้จริง สาวเวียงพิงค์แห่งแดนอีสาน
เราเคยสัมพันธ์ พรอดรักเมื่อคราวหน้าหนาว คืนฟ้าสกาว เหน็บหนาวน้ำค้างเหนือนั่น
เพราะได้เคียงน้อง ถึงต้องหนาวตายไม่หวาดหวั่น รุ่งร้างต้องล้างไกลกัน สุดหวั่นไหว ก่อนลา
* ผ้าผวยร้อยผืน ไม่ชื้น เหมือนน้องอยู่ใกล้ ดุจอุร้อยไห ไม่คลายหนาวได้หลอกหนา
ขาดน้อง พี่ต้องหนาวหนักอุรา คอยนับวันเวลา จะกลับมาอบไอ รักเก่า
** เย็นลมเหมันต์ ผ่านผันยิ่งพาสะท้อน โอ้น้องบังอร ก่อนนั้นเคยคลอเคลีย เจ้า
ครั้งเที่ยวชมงานพระธาตุพนมยามหน้าหนาว พี่ยังไม่ลืมนงค์เยาว์ โอ้ แม่สาว เรณู
( * , * * )